NEFELI
Will you please have a seat?
He seats in the middle of "Koilon"(the part of the ancient
theatre for the audience).Nefeli goes behind a column,sweeps
off her tears and wears her tunic.She takes two big breaths
and she steps out slowly in a hieratic way.She stands in the
middle of the orchestra and begins to sing an old Cretan
song.Gradually,her voice comes out louder and her song is
deeply connected with her heart.The sound covers the
orchestra,it creates waves all over the place and her little
drum gives a basic rhythm.Omar feels a breeze on his
spine.Nefeli leaves her drum down and starts breathing rapidly
as she falls in ecstasy.Her eyes turn upside down and screams
from the bottom of her existence.Omar is thrilled when in
front of his eyes a thunder falls in the background at the
same moment.She feels the power of the thunder inside her.When
she opens her eyes she is turned into Kassandra,the princess
of Troy.Omar is shocked.He tries to recognize Nefeli in this
creature but he cannot.Her eyes are sparkling,her body is like
a wild beast.She's not Nefeli.He feels more than fear.He
listens to her voice coming out from a deep,dark cave and he
stays still.He cannot move.A force greater than man's
surrounds the place.
"Πάλι με δονεί και με ταράζει με προμήνυμα της προφητείας ο
απαίσιος πόνος..."
He does not know Greek but now he feels strongly their
vibration on his body and his soul.Theatre shakes from
thunders,lightnings and Nefeli's voice.She is obviously out of
time and space.She says the last words by looking straight
with a deep-mystical glance,then she stands up and takes a few
steps forward.On her last words tears fall from her eyes like
they were waiting her demand to run.They stay like this a few
moments.In silence,each one living his own experience but in the
end sharing the same spirit,the same truth.Omar feels like
something is revealed inside him,something that he knew it was
always there."This is the beginning and the end of
everything.This essence.And i can't even name it.",he
thinks.He lets his tears to fall.Who was this girl that he met
accidentally this summer?His thoughts become words.
OMAR
Who are you?
Will you please have a seat?
He seats in the middle of "Koilon"(the part of the ancient
theatre for the audience).Nefeli goes behind a column,sweeps
off her tears and wears her tunic.She takes two big breaths
and she steps out slowly in a hieratic way.She stands in the
middle of the orchestra and begins to sing an old Cretan
song.Gradually,her voice comes out louder and her song is
deeply connected with her heart.The sound covers the
orchestra,it creates waves all over the place and her little
drum gives a basic rhythm.Omar feels a breeze on his
spine.Nefeli leaves her drum down and starts breathing rapidly
as she falls in ecstasy.Her eyes turn upside down and screams
from the bottom of her existence.Omar is thrilled when in
front of his eyes a thunder falls in the background at the
same moment.She feels the power of the thunder inside her.When
she opens her eyes she is turned into Kassandra,the princess
of Troy.Omar is shocked.He tries to recognize Nefeli in this
creature but he cannot.Her eyes are sparkling,her body is like
a wild beast.She's not Nefeli.He feels more than fear.He
listens to her voice coming out from a deep,dark cave and he
stays still.He cannot move.A force greater than man's
surrounds the place.
"Πάλι με δονεί και με ταράζει με προμήνυμα της προφητείας ο
απαίσιος πόνος..."
He does not know Greek but now he feels strongly their
vibration on his body and his soul.Theatre shakes from
thunders,lightnings and Nefeli's voice.She is obviously out of
time and space.She says the last words by looking straight
with a deep-mystical glance,then she stands up and takes a few
steps forward.On her last words tears fall from her eyes like
they were waiting her demand to run.They stay like this a few
moments.In silence,each one living his own experience but in the
end sharing the same spirit,the same truth.Omar feels like
something is revealed inside him,something that he knew it was
always there."This is the beginning and the end of
everything.This essence.And i can't even name it.",he
thinks.He lets his tears to fall.Who was this girl that he met
accidentally this summer?His thoughts become words.
OMAR
Who are you?
NEΦΕΛΗ
Will you please have a seat?
O Οmar κάθεται στη μέση του κοίλου.Η Νεφέλη πηγαίνει πίσω
από μια κολώνα,σκουπίζει τα δάκρυά της και φοράει την
τουνίκ. Πάιρνει δυο αναπνοές και βγαίνει με βήμα
απλό-τελετουργικό.Στέκεται στη μέση της ορχήστρας και λέει ένα
ριζίτικο."Αγρίμια κι αγριμάκια μου..." Σταδιακά η φωνή της
δυναμώνει και το τραγούδι βγαίνει απ'την καρδιά της.Ο ήχος της
γεμίζει όλη την ορχήστρα ενώ το μικρό τύμπανο τη συνοδεύει με
απλό ρυθμό.Ο Οmar νιώθει να τον διαπερνά ένα ρίγος.Η Νεφέλη
αφήνει το τύμπανο και αρχίζει με την ανάσα της να πέφτει σε
έκσταση.Αναπνέει γρήγορα,όλο και πιο γρήγορα ώσπου οι κόρες
των ματιών της σχεδόν γυρνάνε και βγαίνει από μέσα της ένα
ουρλιαχτό που της σκίζει τα σωθικά.Πέφτει κάτω με την κραυγή
ενώ στο βάθος πέφτει ταυτόχρονα ένας τρομερός κεραυνός.Νιώθει
τη δύναμή του να τη διαπερνά.Έχει μεταμορφωθεί στην
Κασσάνδρα,την πριγκίπισσα της Τροίας.Μόλις σηκώνει το κεφάλι ο
Οmar σχεδόν σοκάρεται.Αυτή δεν είναι η Νεφέλη.Τα μάτια της
είναι πύρινα,το σώμα της ζωώδες.Ακούει τη φωνή της σα να
βγαίνει από βαθύ και σκοτεινό σπήλαιο.Έχει καθηλωθεί."Πάλι με
δονεί και με ταράζει με προμήνυμα της προφητείας ο απαίσιος
πόνος..." Δεν γνωρίζει αυτή τη γλώσσα,τα ελληνικά,αλλά νιώθει
τη δόνησή τους σε όλο του το κορμί.Το θέατρο σείεται απ'τις
βροντές,τους κεραυνούς,τη φωνή της Νεφέλης.Έχει μεταφερθεί έξω
απ'το χρόνο,σε μια πρωτοφανή δίνη.Η Νεφέλη λέει τα τελευταία
λόγια κοιτάζοντας μπροστά με ένα βαθύ,μυσταγωγικό βλέμμα.Έχει
σηκωθεί όρθια και κάνει μερικά βήματα εμπρός.Λέει την
τελευταία λέξη και δάκρυα κυλάνε απ'τα μάτια της λες και
περίμεναν τη δική της εντολή να κυλήσουν.Μένουν για λίγες
στιγμές έτσι.Εκείνη να κοιτάζει μπροστά κι εκείνος να έχει
χαθεί έξω απ'τον χώρο,έξω απ'τον χρόνο,σε ένα σημείο, ωστόσο,
γνώριμο και βαθύ.Τόσο γνώριμο που όλη του η ύπαρξη κραυγάζει
πως είναι η αρχή και το τέλος των πραγμάτων.Η αρχαία μήτρα της
γης.Το κέντρο.Άφησε κι εκείνος τα δάκρυά του να κυλήσουν. Ποιά
ήταν αυτή η κοπέλα που είχε γνωρίσει έτσι,τυχαία,εκείνο το
καλοκαίρι;Οι σκέψεις του γίνονται λόγια αυθόρμητα.
OMAR
Who are you?
Will you please have a seat?
O Οmar κάθεται στη μέση του κοίλου.Η Νεφέλη πηγαίνει πίσω
από μια κολώνα,σκουπίζει τα δάκρυά της και φοράει την
τουνίκ. Πάιρνει δυο αναπνοές και βγαίνει με βήμα
απλό-τελετουργικό.Στέκεται στη μέση της ορχήστρας και λέει ένα
ριζίτικο."Αγρίμια κι αγριμάκια μου..." Σταδιακά η φωνή της
δυναμώνει και το τραγούδι βγαίνει απ'την καρδιά της.Ο ήχος της
γεμίζει όλη την ορχήστρα ενώ το μικρό τύμπανο τη συνοδεύει με
απλό ρυθμό.Ο Οmar νιώθει να τον διαπερνά ένα ρίγος.Η Νεφέλη
αφήνει το τύμπανο και αρχίζει με την ανάσα της να πέφτει σε
έκσταση.Αναπνέει γρήγορα,όλο και πιο γρήγορα ώσπου οι κόρες
των ματιών της σχεδόν γυρνάνε και βγαίνει από μέσα της ένα
ουρλιαχτό που της σκίζει τα σωθικά.Πέφτει κάτω με την κραυγή
ενώ στο βάθος πέφτει ταυτόχρονα ένας τρομερός κεραυνός.Νιώθει
τη δύναμή του να τη διαπερνά.Έχει μεταμορφωθεί στην
Κασσάνδρα,την πριγκίπισσα της Τροίας.Μόλις σηκώνει το κεφάλι ο
Οmar σχεδόν σοκάρεται.Αυτή δεν είναι η Νεφέλη.Τα μάτια της
είναι πύρινα,το σώμα της ζωώδες.Ακούει τη φωνή της σα να
βγαίνει από βαθύ και σκοτεινό σπήλαιο.Έχει καθηλωθεί."Πάλι με
δονεί και με ταράζει με προμήνυμα της προφητείας ο απαίσιος
πόνος..." Δεν γνωρίζει αυτή τη γλώσσα,τα ελληνικά,αλλά νιώθει
τη δόνησή τους σε όλο του το κορμί.Το θέατρο σείεται απ'τις
βροντές,τους κεραυνούς,τη φωνή της Νεφέλης.Έχει μεταφερθεί έξω
απ'το χρόνο,σε μια πρωτοφανή δίνη.Η Νεφέλη λέει τα τελευταία
λόγια κοιτάζοντας μπροστά με ένα βαθύ,μυσταγωγικό βλέμμα.Έχει
σηκωθεί όρθια και κάνει μερικά βήματα εμπρός.Λέει την
τελευταία λέξη και δάκρυα κυλάνε απ'τα μάτια της λες και
περίμεναν τη δική της εντολή να κυλήσουν.Μένουν για λίγες
στιγμές έτσι.Εκείνη να κοιτάζει μπροστά κι εκείνος να έχει
χαθεί έξω απ'τον χώρο,έξω απ'τον χρόνο,σε ένα σημείο, ωστόσο,
γνώριμο και βαθύ.Τόσο γνώριμο που όλη του η ύπαρξη κραυγάζει
πως είναι η αρχή και το τέλος των πραγμάτων.Η αρχαία μήτρα της
γης.Το κέντρο.Άφησε κι εκείνος τα δάκρυά του να κυλήσουν. Ποιά
ήταν αυτή η κοπέλα που είχε γνωρίσει έτσι,τυχαία,εκείνο το
καλοκαίρι;Οι σκέψεις του γίνονται λόγια αυθόρμητα.
OMAR
Who are you?
~ ~ ~
Να ξυπνάς σα νεογέννητο μέσα στη φύση
Να υπάρχεις χωρίς έννοιες,χωρίς ταυτότητα
Να περπατάς γυμνός κάτω απ'τον ήλιο
Να ατενίζεις το απέραντο γαλάζιο
Να ακούς το κύμα
Να γελάς
Οι μέρες της αθωότητας
Θυμάμαι τον ήλιο πώς χάιδευε τα σώματά μας
Τον ήχο απ'το γέλιο σου
Την αλμύρα του φιλιού
Το πύρινο χρώμα των βράχων στο ηλιοβασίλεμα
Έλεγα υπάρχουμε μόνο εμείς στον κόσμο
Έχει σταματήσει η γη
Έχει σταματήσει ο χρόνος και εμείς είμαστε τα παιδιά του που
παίζουν πεσσούς
ανέμελα και φωτεινά
χωρίς χτες και αύριο
τυλιγμένα από ευτυχία
Ας κρατήσουν αυτές οι μέρες για πάντα
Ας ταξιδέψουμε μαζί τους στη Χώρα του Ποτέ
Να ξυπνάς σα νεογέννητο μέσα στη φύση
Να υπάρχεις χωρίς έννοιες,χωρίς ταυτότητα
Να περπατάς γυμνός κάτω απ'τον ήλιο
Να ατενίζεις το απέραντο γαλάζιο
Να ακούς το κύμα
Να γελάς
Οι μέρες της αθωότητας
Θυμάμαι τον ήλιο πώς χάιδευε τα σώματά μας
Τον ήχο απ'το γέλιο σου
Την αλμύρα του φιλιού
Το πύρινο χρώμα των βράχων στο ηλιοβασίλεμα
Έλεγα υπάρχουμε μόνο εμείς στον κόσμο
Έχει σταματήσει η γη
Έχει σταματήσει ο χρόνος και εμείς είμαστε τα παιδιά του που
παίζουν πεσσούς
ανέμελα και φωτεινά
χωρίς χτες και αύριο
τυλιγμένα από ευτυχία
Ας κρατήσουν αυτές οι μέρες για πάντα
Ας ταξιδέψουμε μαζί τους στη Χώρα του Ποτέ
...To wake up like a new born baby in nature
...To exist without worries,without identity
...To walk naked under the sun
...To lose yourself on the endless blue road of the sea
...To hear the whispers of the waves
...To laugh
Days of innocence
days of love
I remember the touch of the sun on our bodies
The sound of your laughter
Your salty kiss
The fiery colour of the rocks on the sunset's hour
It's only us in the world,i said
Earth has stopped turning
Time stopped walking
It's only us out here
The children of Time
We hold him in our hands and we play
Careless and joyful
No yesterdays
No tomorrows
Wearing only pure passion and colours
Άλκηστις Βούλγαρη ©
`
~ ~ ~
AΡΗΣ
Μυθοπλασία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα
Άλκηστις Βούλγαρη ©
Αφηγητής : “ Άρης.
1. Από τη ρίζα αρ - του αραρίσκω, που σημαίνει προετοιμάζω, συνάπτω, από
την οποία προέρχονται, μεταξύ πολλών άλλων, και οι λέξεις αρετή, άριστος,
αρέσω, άρρην, αρείων (καλύτερος, ισχυρότερος), οπότε, Άρης είναι ο
προετοιμασμένος, ο συγκροτημένος, ο αρσενικός, ο ισχυρός, ο ενάρετος.
2. Από τη λέξη αρά, που σημαίνει επίκληση της θεϊκής εκδίκησης, κατάρα,
όλεθρος, οπότε Άρης είναι ο φορέας της θεϊκής εκδίκησης, ο ολετήρας.
Όλοι μας γεννιόμαστε με όνειρα.
Άλλα πραγματοποιούνται, άλλα όχι.
Κάποιοι από μας έχουν το “σημάδι”.
Σημαίνει ότι το όνειρο τους ξεπερνά
και οφείλουν να το κυνηγήσουν πάση θυσία.
Είναι εκείνοι που “δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό”,
εκείνοι που γνωρίζουν το δρόμο μέσα από σκοτεινά ρουμάνια
επειδή ακούν κατάστηθα τη φωνή της ψυχής τους.”
Σκηνή Πρώτη : Αθήνα, Πετράλωνα
Μια παλιά πολυκατοικία, Ημέρα
Δύο άντρες γύρω στα 35 ψάχνουν τα κουδούνια της εισόδου.
ΦΑΝΗΣ
Ρόζα Στεργίου! Αυτό πρέπει να είναι!
ΓΙΩΡΓΟΣ
Ε, χτύπα! Τί με κοιτάς;
Ο Φάνης χτυπάει. Καμία απόκριση.
ΦΑΝΗΣ
Δεν ανοίγει.
Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και βγαίνει μια κυρία με ένα καρότσι. Τη βοηθούν και
βρίσκουν ευκαιρία να μπουν. Καθώς ανεβαίνουν τα σκαλιά ακούγεται η τελευταία
πράξη της “Traviata”. “Addio del passato...”
ΓΙΩΡΓΟΣ
Αυτή είναι! Ακολούθα τη μουσική.
Σταματούν μπροστά από μια παλιά κόκκινη πόρτα. Τη χτυπούν διακριτικά. Η μουσική
συνεχίζεται. Την ξαναχτυπούν. Η μουσική χαμηλώνει. Ακούγονται βήματα. Η πόρτα
ανοίγει μιας και δεν υπάρχει “μάτι”.
ΡΟΖΑ
Παρακαλώ, κύριοι;
Μια ηλικιωμένη γυναίκα γύρω στα 80. Αρκετά καλοδιατηρημένη για την ηλικία της. Το
σώμα της στέκεται όρθιο, φαίνεται δυναμική, αυτάρκης.
Παύση.
ΡΟΖΑ
Κύριοι;
ΓΙΩΡΓΟΣ
Η Ρόζα Στεργίου;
ΡΟΖΑ
Η ίδια.
ΓΙΩΡΓΟΣ
Κυρία Ρόζα… Θέλω να πω, κύρια Στεργίου,
θα θέλαμε να σας μιλήσουμε για ένα πολύ προσωπικό σας θέμα.
ΡΟΖΑ
Έχω πάψει από καιρό να έχω πολύ προσωπικά
θέματα νεαρέ μου.
ΓΙΩΡΓΟΣ
Όχι, είναι πολύ σημαντικό. Είναι… Αφορά τη γνωριμία σας με τον Άρη.
Τα μάτια της Ρόζας γυαλίζουν προς στιγμήν. Το καλύπτει αμέσως.
ΡΟΖΑ
Δε γνώρισα ποτέ κανέναν μ’αυτό το όνομα.
ΓΙΩΡΓΟΣ
Είστε σίγουρη;
ΡΟΖΑ
Ναι, είμαι σίγουρη. Και τώρα με συγχωρείτε. Έχω το φαγητό στη φωτιά.
ΓΙΩΡΓΟΣ
Μα πρέπει να σας μιλήσουμε. Για να φτάσουμε ως εδώ κάναμε χρόνια έρευνα,
γυρίσαμε όλο τον κόσμο. Πρέπει να μας πείτε…
ΡΟΖΑ
Να σου πω, το βλέπεις αυτό;
Η Ρόζα εμφανίζει την κάνη μιας παλιάς καραμπίνας μέσα από τη ρόμπα της.
ΡΟΖΑ
Έχουν περάσει χρόνια μα την κάνει τη δουλειά της. Φύγε μη στη μπουμπουνίσω!
ΓΙΩΡΓΟΣ
Ο Χριστός και η Παναγία!!…
Ο Γιώργος και ο Φάνης οπισθοδρομούν.
ΓΙΩΡΓΟΣ
Εντάξει κυρία Ρόζα, θα φύγουμε. Αλλά κι εσείς δε θα λάβετε ποτέ το γράμμα.
ΡΟΖΑ
Ποιό γράμμα;
ΓΙΩΡΓΟΣ
Το τελευταίο γράμμα του Άρη, κυρία Ρόζα. Ρωτούσατε γι’αυτό, έτσι δεν είναι;
Κανείς όμως δεν ήξερε. Στο τέλος πάψατε να ρωτάτε. Ίσως και να θυμάστε, ποιός
ξέρει; Εδώ είναι όμως. Να το! Δε σας πρόδωσε! Πάμε ρε Φάνη! Οι γυναίκες σε όλες
τις ηλικίες ίδιες είναι!
ΡΟΖΑ
Έλα εδώ νεαρέ. Περάστε μέσα, που θα μου πεις για τις γυναίκες! Μή
μιλάς για τις γυναίκες. Πότε πρόλαβες να τις γνωρίσεις; Aλλά για να μιλάς έτσι ίσως
τα καταφέρεις κάποια στιγμή...Να ψήσω καφέ; Μόνο ελληνικό έχω.
ΓΙΩΡΓΟΣ
Ωραία, δύο μέτριους.
ΡΟΖΑ
Ωχ, άσχημα αρχίσαμε. Μέτριος καφές, μέτρια γούστα.
Όλα ή τίποτα να είστε. Αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία συμβουλή.
Βολευτείτε όπου σας κάνει κέφι.
www.youtube.com/watch?v=5d1HIyyTLvg
~ ~ ~
- Τελευταίες Σκηνές ~ Αποσπάσματα -
Φαράγγι. Νύχτα. 5 άνδρες περνούν έρποντας πάνω στο χώμα, πίσω από
θάμνους και δέντρα. Έχουν αλειφθεί με λάσπη για να μη μυρίζουν τα
σκυλιά τα ίχνη τους. Τα χαρακτηριστικά τους είναι τεντωμένα από την
αγωνία και την αγρύπνια. Ο άνδρας που τους οδηγεί τους κάνει νόημα να
σταματήσουν.
ΑΡΗΣ
Ως εδώ φτάνει το μονοπάτι. Από δω και πέρα γκρεμός. Πιο κάτω το
ποτάμι. Έτοιμοι;
Οι άνδρες γνέφουν καταφατικά. Στα μάτια τους δεν υπάρχει ίχνος
αμφιβολίας. Ο “Αρχηγός” δίνει μια και αρχίζει να κατρακυλάει στο
χωματένιο βάραθρο. Σταματάει την απότομη πτώση με τα χέρια. Γνωρίζει
καλά τον τρόπο. Οι άλλοι τον μιμούνται.
ΑΡΗΣ
Όλοι εντάξει; , τους ρωτάει όταν φτάνουν στις όχθες.
ΟΛΟΙ
Εντάξει, απαντούν, ο καθένας στο δικό του τόνο, πάντα ψιθυριστά.
ΑΡΗΣ
Κοίτα να δεις! Και το φλασκί αντέχει ακόμα!, τους λέει ανοίγοντας το φλασκί με
το τσίπουρο. Τους δίνει να πιουν ο καθένας μια – δυο γουλιές κι ύστερα κάνει να
φύγει απόμερα.
ΛΕΩΝ
Άρη! - τον σταματάει η φωνή του Λέοντα. Γυρνάει και τον κοιτάζει στα μάτια.
ΛΕΩΝ
Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
ΑΡΗΣ
Σκούρα, Λέων. - του απαντάει ο Άρης χωρίς να χαμηλώσει το βλέμμα.
Για μια στιγμή οι δυο άντρες κοιτάζονται στα μάτια σε απόλυτη σιωπή.
ΛΕΩΝ
Όχι, λέω, να μην πάει χαμένη και οι σφαίρα που φυλάω για μένα ,έτσι αρχηγέ;,
του απαντάει ο Λέων φανερά συγκινημένος.
Ο Άρης τον κοιτάζει με αγάπη και του σκάει ένα πικραμένο χαμόγελο. Αρχηγό δεν
ήθελε να τον φωνάζουν, αλλά τώρα βάλσαμο χύθηκε στην καρδιά του – τη γεμάτη
δηλητήριο απ’ τα τελευταία γεγονότα. Με βαρύ βήμα αποτραβιέται σ’εναν
πλάτανο πιο πέρα και ακουμπά άτσαλα το σώμα του στον κορμό του. Θέλει να
κλάψει αλλά δάκρυα δε βγαίνουν, θέλει να ουρλιάξει αλλά δεν έχει φωνή, θέλει
να κοιμηθεί αλλά ύπνος δεν έρχεται. Με το πρώτο φως της αυγής πιάνει να
γράψει σ’ ένα παλιό σημειωματάριο που κρατούσε πάνω του.
“Ρόζα,
είναι το τελευταίο γράμμα. Συγνώμη για όλα. Έπρεπε να μείνω μόνος. Δεν
μπορούσα να ρισκάρω τη ζωή σου. Ήξερα πως στο τέλος θα με πρόδιδαν.
Συνέχισε τα όνειρά μας. Μην παραδίνεσαι ποτέ. Ακόμα κι αν νιώθεις να
στερεύεις απ’ όλη τη δύναμή σου. Έχεις κι άλλη. Πάντα έχεις. Συνέχισε.
Τα Όνειρα κινούν τον Κόσμο.
Τα Όνειρα τον Σώζουν.
Τα Όνειρα θα Νικήσουν.
Ό,τι κι αν λένε.
Τα Όνειρα.
Σ’ αγαπώ Αδερφή μου, Μάνα μου, Αγάπη μου
Να με θυμάσαι Καπετάνισσα,
ΆΡΗΣ ”
~ ~ ~
( Jump-cut) Τα τελευταία λόγια του γράμματος προφέρονται κι απ’ τους
δυο σαν οι δυο φωνές να μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη. Οι τελευταίες δυο
λέξεις προφέρονται από τη Ρόζα που, μεγάλη πια, με τρεμάμενη φωνή
διαβάζει το γράμμα. Πλάνο θολό καθώς η μία σκηνή μπαίνει μέσα στην
άλλη με τον λόγο. Καθαρίζει με zoom στα χέρια της Ρόζας που κλείνουν
απότομα το γράμμα. Παύση.
Οι δυο άντρες την κοιτούν με φανερή συγκίνηση σα να θέλουν
υποσυνείδητα να ρουφήξουν κάθε στιγμή της αντίδρασής της, να λάβουν
ένα μέρος κι αυτοί από εκείνη τη ζωή που έζησε στις επάλξεις. Ήξεραν καλά
ποιός ήταν ο Άρης. Γνώριζαν όμως και ποιά ήταν η Ρόζα Στεργίου. Η
Ιστορία καμιά φορά ζωντανεύει και σε παίρνει μαζί της.
Η Ρόζα σηκώθηκε και τους γύρισε την πλάτη. Όχι με αγένεια, αλλά επειδή
βρισκόταν εν τω μέσω μιας προσωπικής και ιερής στιγμής ή μάλλον μιας
δίνης - εκείνης που την επισκεπτόταν πάντα τις νύχτες και τις μέρες της
μοναξιάς όταν σκεφτόταν εκείνον και όταν θυμόταν τα μάτια του. Δε
χρειαζόταν κανένα γράμμα επιβεβαίωσης τελικά. Δεν της είπε κάτι που δεν
ήξερε ήδη. Όταν την κοιτούσε ο Άρης, ο Ωκεανός την κοιτούσε, όταν την
άγγιζε ο Άρης, ο Κεραυνός τη διαπερνούσε. Καμία υπερβολή. Μονάχα
Αλήθεια. Και η Δύναμη αυτής.
Ξέσπασε σε βαθύ, γάργαρο γέλιο, όμοιο με του Ζορμπά. Ο Φάνης και ο
Γιώργος την κοιτούν αποσβολωμένοι. Ήταν το τελευταίο που περίμεναν.
ΡΟΖΑ
Τον Μπαγάσα! , μουρμουρίζει και πάει στο σύνθετο παίρνοντας μια
παλιά ταμπακιέρα.
ΡΟΖΑ
Τσιγαράκι;
Οι νεαροί την κοιτάζουν αμήχανοι. Ωστόσο παίρνουν τσιγάρο.
ΡΟΖΑ
Τί περίμενες; Μυξοκλάματα;
Δεν έχω άλλο πια, λέει σχεδόν στον εαυτό της
Ανάβει ένα τσιγάρο με έναν απόλυτο ερωτισμό που παραδόξως ταιριάζει
απόλυτα με τα 8Ο της χρόνια.
ΡΟΖΑ
Άκου καπετάνισσα!….
Τώρα βρήκες να μου το πεις; Έφτασα 8Ο Καπετάνιοοοοο!…,
λέει γεμάτα και μεστά στον εαυτό της, στον αέρα, στην ψυχή της.
Παύση - Ιδιαιτέρως ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα
Καπνίζουν και οι τρεις - η Ρόζα απολαμβάνοντας το τσιγάρο ,κοιτάζοντας
έξω απ’ το παράθυρο τον ορίζοντα με βλέμμα αετίσιο, ο Φάνης και ο
Γιώργος αμήχανα αλλά ωστόσο ζεστά, προσπαθούν να συνηθίσουν σ’ αυτή
τη συναισθηματική ευθύτητα, την τόσο ξένη για την εποχή τους.
ΡΟΖΑ
Τον ερωτεύτηκα απ’ την πρώτη στιγμή, τους λέει σχεδόν μέσα στο ονειροπόλημά
τους πιάνοντάς τους στον ύπνο. Ο τόνος της φωνής της έχει γίνει πιο βαθύς, πιο
αληθινός, χωρίς μάσκες και άμυνες. Συνεχίζει να κοιτάζει τον ορίζοντα με το τσιγάρο
στο χέρι. Είναι μια προσωπική εξομολόγηση.
ΡΟΖΑ
Δεν τον γνώρισα στο βουνό, όπως οι περισσότεροι,ούτε μέσα στα κόμματα ούτε
καν στους ‘δρόμους της φωτιάς’, που λένε. Στην Όπερα τον γνώρισα τον
Θανασάκη… Ή μάλλον Αθανάσιο γιατί του’ λεγα “ Έλα τώρα, μη σου στερήσει
ένα Άλφα την Αθανασία!...”
Είχε έρθει ένας θίασος στη Λυρική Σκηνή, τότε οι παραστάσεις δίνονταν ακόμα
στο Εθνικό, στο κτίριο Τσίλερ, στην αγίου Κωνσταντίνου. Μαντάμα
Μπατερφλάϊ. Τζάκομο Πουτσίνι. Γεγονός μεγάλο. Ως και ο γιός του Πουτσίνι ,ο
Αντόνιο θα παρευρισκόταν, σου λέει, στην παράσταση. Εγώ τρελή και παλαβή με
την Όπερα, είχα μάθει ιταλικά μόνη μου απ’ τα 17 για να τραγουδάω. Να η
ευκαιρία, λέω, βάζω τα καλά μου, βάζω και πλάτες τη φίλη μου τη Σοφία η οποία
ξαφνικά είχε γενέθλια εκείνη την ημέρα, χαιρετάω τους γονείς μου και τρέχω στην
Ομόνοια να προφτάσω εισιτήριο. Και να σου, με το που φτάνω, βλέπω στο ταμείο
έναν λιμοκοντόρο - αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη - να παίρνει το τελευταίο.
Μπαίνω μπροστά του με θράσος απύθμενο και του το αρπάζω απ’ τα χέρια. Του
το άρπαξα σου λέω! Τέτοιο τέρας ήμουν! “Ευχαριστώ κύριε! Κάνετε μια καλή
πράξη.!” Εκείνος προς στιγμήν απόρησε, μα ύστερα, με μία αφοπλιστική
απλότητα, κοίταξε κάτω. “ Εντάξει, δικό σου.”, μου λέει και κάνει να φύγει. “ Τί
περίεργο ον είναι αυτό”, λέω από μέσα μου, ενώ η καρδιά μου άρχισε να χτυπά σε
έναν ρυθμό που, ειλικρινά, δεν είχα ξανακούσει. Μ’ ένα του βλέμμα – ή μάλλον
ούτε καν με ένα του βλέμμα – με ένα κοίταγμα κάτω, στο δρόμο μ’ έκανε να
ξεχάσω και όπερες και ποιά ήμουν και πού ήμουν κι όλα. Ένα πράγμα είπα μέσα
μου “ Αυτός δεν είναι σαν τους άλλους”. Φυσικά, δεν του έδειξα τίποτα, συνέχισα
ακάθεκτη, στο ντορό μου. “ Οχι, κύριε, εντάξει. Συγχωρείστε τον παρορμητισμό
μου. Απλώς αυτό το γεγονός το περίμενα καιρό κι εγώ...”, “ Κύριος; Βλέπεις
κανέναν κύριο;”,μου είπε γελώντας και με κοίταξε γλυκά. Είχαμε ίδια ηλικία με τον
Άρη. Στα 20 ήμασταν και οι δύο. “ Έτσι ήθησθαι...”- στο ντορό μου εγώ. “ Ναι,
είναι αλήθεια… Αλλά όπως πας θα χάσεις την πρώτη πράξη. ” , “ Ναι...”,είπα
σχεδόν αμήχανα ενώ δαγκωνόμουν. Δε μ’ άρεσε όταν έχανα έδαφος. Αλλά να
φύγω δεν μπορούσα. “ Έχει ένα ζαχαροπλαστείο πιο κάτω. Δεν το συνηθίζω αλλά
τώρα πεθαίνω για γαλακτομπούρεκο. Έρχεσαι μαζί μου;” Μου ‘ρθε να σκάσω στο
γέλιο ή να βάλω τα κλάματα . Ήθελα να τον φιλήσω ή να του δώσω σφαλιάρα. Ή
και τα δυο μαζί. Πήγα μαζί του για εκείνο το περιβόητο γαλακτομπούρεκο και τον
ευχαριστώ που με έβγαλε απ’ τη δύσκολη θέση. Ξέρεις, λένε για τους άνδρες, λένε
για τις γυναίκες….Φούμαρα, κούμαρα…"Κάνε αυτό, κάνε εκείνο, δεν το έκανες
σωστά, έπρεπε να το πεις έτσι"… Ένα πράγμα μου έμαθε ο Άρης. Αφοπλιστική
Απλότητα.
Η Ρόζα σωπαίνει και βυθίζεται στην πολυθρόνα κοιτάζοντας έξω
ονειροπόλα. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει.
Ο Γιώργος τολμά να ρωτήσει:
ΓΙΩΡΓΟΣ
Κυρία Ρόζα…;
ΡΟΖΑ
Βλέπεις καμιά κυρία εδώ;,του κάνει λογοπαίγνιο η Ρόζα.
ΓΙΩΡΓΟΣ
Εμ…
ΡΟΖΑ
Έλα, πλάκα σου κάνω. Πες με όπως θες.
ΓΙΩΡΓΟΣ
Να, θα θέλαμε να μάθουμε…
ΡΟΖΑ
Τι έγινε εκεί πάνω – τους διακόπτει εκείνη.
ΓΙΩΡΓΟΣ
Ναι…
ΡΟΖΑ
Κάθε πράγμα στον καιρό του Γιώργο και Φάνη. Γνωριστήκαμε τώρα,δεν είναι
έτσι; Μπορείτε να ξανάρθετε. Κυριακή απόγευμα η πόρτα μου είναι ανοιχτή. Μετά
τις 5. Έτσι ήθησθαι από παλιά. Κάναμε επισκέψεις χωρίς τηλέφωνα και τα λοιπά.
Ο καθένας είχε τη μέρα του και κοιταζόμασταν στα μάτια. Μη σας ζαλίζω. Τον
δρόμο πια τον γνωρίζετε.
~ ~ ~
Σημείωση: H φράση “ μη σου στερήσει ένα άλφα την αθανασία ” έχει παρθεί από
το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι “ Τα Σχόλια του Τρίτου ”.
https://www.youtube.com/watch?v=1W2L6xeQG9Q
https://www.youtube.com/watch?v=sLcbfF9ypmM
"Τα Παιδιά της Γαλαρίας ", Μάνος Χατζιδάκις
«Τα παιδιά της γαλαρίας» είναι μια φημισμένη ταινία του Καρνέ. Τα δικά μας παιδιά της γαλαρίας είναι κάπως διαφορετικά. Εκείνα της ταινίας υπήρξαν θεατές από ψηλά, από την πιο φτηνή θέση, «εγκλημάτων» που διαδραματιζόταν στη σκηνή του θεάτρου. Τα δικά μας υπήρξαν και αυτά θεατές από ψηλά κι από την πιο ασήμαντη και φτηνή θέση, εγκλημάτων που διαδραματίζονταν στην ελληνική γη, ανίκανα να ορίζουν και ν’ αλλάζουν τη μοίρα των όσων έγιναν και γίνονται στον τόπο.
Τα όνειρα σε τούτα τα παιδιά υπήρξαν κυρίαρχα, σημαντικά και διαψευσμένα. Στον καιρό της Κατοχής τα μετέπειτα παιδιά της γαλαρίας ζούσαν απάνω στη σκηνή και παίζανε το ρόλο τους, τον όποιο ρόλο τους, έστω και τον πιο μικρό, με αυταπάρνηση, με το αίμα τους, με τη ζωή τους, χωρίς καιροσκοπισμό και ιδιοτέλεια, χωρίς προοπτική ανταλλάγματος. Μ’ ένα μονάχα στόχο, την επαλήθευση ενός επίμονου ονείρου. Και ήταν το όνειρο για μια ελεύθερη ζωή σχηματισμένη μακριά από απάνθρωπους νόμους, από ανάλγητους κρατικούς μηχανισμούς, από εξορίες και φυλακές και εκτελέσεις. Τίποτα δεν έγινε αλήθεια. Μετά τον πόλεμο κυβέρνησαν τον τόπο ξανά φθαρμένοι άνθρωποι, ανίκανοι να συλλάβουν έστω και στο ελάχιστο απ’ ότι γεννιόνταν κείνο τον καιρό κι αναρριγούσε ολόκληρο τον κόσμο. Εάν μας λέγαν τότε μερικά από τα ονόματα που κυβερνήσανε κατόπιν ότι θα ξανάβγαιναν στην πολιτική σκηνή να διαφεντέψουνε τη χώρα μας, θα γελούσαμε δίχως τελειωμό με την καρδιά μας. Γιατί πιστέψαμε βαθιά μέσα μας πως όλα αυτά τα ονόματα ήσαν φαντάσματα του παρελθόντος, απόντα στα δύσκολα χρόνια που περνούσαμε, για πάντα απόντα από τον τόπο.
Κι όμως συνέβη αυτό. Ξανάρθανε τα φαντάσματα κι αρχίσαν να πλαστογραφούν γι’ άλλη μια φορά την ελληνική ιστορία. Και τα παιδιά που πολεμήσανε κι ονειρευτήκανε, γίναν παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις φυλακές και στα ξερά νησιά του Αιγαίου.
Μάνος Χατζιδάκις,
απόσπασμα από το περιοδικό " Το Τέταρτο ",
τεύχος 3, Ιούλιος 1985
https://www.youtube.com/watch?v=1PQKI0MfF90