"ΌΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ!..." William Shakespeare
Θέατρο στο Ραδιόφωνο
"Το Φάντασμα της Μασσαλίας" του Ζαν Κοκτώ
Μετάφραση - Απόδοση : Μάριος Πλωρίτης
Μουσική : "La Foule" Edith Piaf (εισαγωγή)
Ερμηνεία : Άλκηστις Βούλγαρη
* 5' : 28" : "Βγαίνανε απ'το καμπαρέ" όχι "βγαίναμε"!
* Ο Ζαν Κοκτώ έγραψε το μονόπρακτο "Το Φάντασμα της Μασσαλίας" ή αλλιώς "Ο ωραίος αδιάφθορος" για τη φίλη του Εντίθ Πιάφ η οποία και το ερμήνευσε με τεράστια επιτυχία. https://www.artigo.gr/people/zean-cocteau/
* Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από τη μοναδική Έλλη Λαμπέτη σε μετάφραση - απόδοση Μάριου Πλωρίτη με επίσης τεράστια επιτυχία. https://m.youtube.com/watch?v=mW5m85clil8
"Το Φάντασμα της Μασσαλίας" του Ζαν Κοκτώ
Μετάφραση - Απόδοση : Μάριος Πλωρίτης
Μουσική : "La Foule" Edith Piaf (εισαγωγή)
Ερμηνεία : Άλκηστις Βούλγαρη
* 5' : 28" : "Βγαίνανε απ'το καμπαρέ" όχι "βγαίναμε"!
* Ο Ζαν Κοκτώ έγραψε το μονόπρακτο "Το Φάντασμα της Μασσαλίας" ή αλλιώς "Ο ωραίος αδιάφθορος" για τη φίλη του Εντίθ Πιάφ η οποία και το ερμήνευσε με τεράστια επιτυχία. https://www.artigo.gr/people/zean-cocteau/
* Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από τη μοναδική Έλλη Λαμπέτη σε μετάφραση - απόδοση Μάριου Πλωρίτη με επίσης τεράστια επιτυχία. https://m.youtube.com/watch?v=mW5m85clil8
I SEE YOU (2022)
I saw you running naked to survive I saw you with a pen writing in the darkness I saw all of your writings on fire by Madmen I saw you giving birth to those Madmen I saw you raising them I saw you crying in desperation, isolation, humiliation I saw all of your philosophies and poems stolen, broken, renamed I saw you naked running to survive I saw all of your children taking your rapist's name, surname, nickname I saw all of your life in slavery your voice in silence your name destined to be burried in history in their books, in their files, in their libraries I saw all of your discoveries stolen and stolen again and stolen again - and, yes, I will scream it loud - by Madmen! I saw your life broken a thousand times a billion times a trillion times and I shall repeat those words forever and ever until I see you free Until I see you Free Standing on your feet taking back your Life You, woman, you, girl Recall your Name Revoice your Voice Relive your Life Revive your Work Reborn the Human Reborn the Man 'Cause you are the Womb The Womb of Life The Wo ~ Man Alkistis |
ΣΕ ΒΛΕΠΩ (2022)
Σε είδα να τρέχεις γυμνή για να επιβιώσεις Σε είδα μ' ένα στυλό να γράφεις στο σκοτάδι Είδα όλα τα γραπτά σου να καίγονται από τους Τρελούς Σε είδα να γεννάς αυτούς τους τρελούς Σε είδα να τους μεγαλώνεις Σε είδα να κλαις σε απόγνωση, απομόνωση, ταπείνωση Είδα όλη τη φιλοσοφία και τα ποιήματά σου κλεμμένα, κατεστραμμένα, λεηλατημένα Σε είδα γυμνή να τρέχεις για να γλυτώσεις Είδα όλα σου τα παιδιά να παίρνουν το όνομα, το επίθετο, το ψευδώνυμο του βιαστή σου Είδα όλη σου τη ζωή μέσα στη σκλαβιά τη φωνή σου στη σιωπή Το όνομά σου καταδικασμένο να θαφτεί στην ιστορία στα βιβλία τους, στ' αρχεία τους, στις βιβλιοθήκες τους Είδα όλες σου τις ανακαλύψεις κλεμμένες ξανά και ξανά και ξανά, - ναι, θα το φωνάξω δυνατά - απ' τους Τρελούς! Είδα τη ζωή σου στο πάτωμα χίλιες φορές ένα δισεκατομμύριο φορές ένα τρισεκατομμύριο φορές και θα λέω και θα ξαναλέω αυτά τα λόγια για πάντα μέχρι να σε δω ελεύθερη Μέχρι να σε δω Ελεύθερη Να στέκεσαι στα πόδια σου Να παίρνεις πίσω τη Ζωή σου Εσύ, γυναίκα, εσύ, κορίτσι Θυμήσου τ' Όνομά σου Ανάκτησε τη Φωνή σου Ζωντάνεψε τη Ζωή σου Αναβίωσε τη Δουλειά σου Αναγέννησε τον Άνθρωπο Αναγέννησε τον Άντρα Γιατί είσαι συ η Μήτρα Η Μήτρα της Ζωής Η Γ(Η)ναίκα Άλκηστις |
The Awakening of the Deer
When the Deer wake up They will see the fake cities you made for them Dubai, Las Vegas, «Ellínikon» They will see glass buildings Steel souls Robot – people giving orders They will hear your lies Οn the news, in the newspapers, in your lives. They will see the Inconceivable Babies to be sold to your craft For your plastic surgeries For all kinds of appetites They will see wars set up Cleared peoples Entire worlds destroyed When the deer wake up They will want to go back to the forest But they will not find the way In your concrete jungles When the Deer wake up It will not be late But early Too early in a new world They will look at you with their clear gaze And the sacrifice will be reversed Iphigenia shall return from the Land of the Bulls Fear the Hour of the Awakening of the Deer Their power is enormous Exactly because They do not know it [Your sweeping power is the one you do not know] |
Το Ξύπνημα των Ελαφιών
Όταν ξυπνήσουν τα Ελάφια Θα δουν τις ψεύτικες πόλεις που τους φτιάξατε Ντουμπάι, Λας Βέγκας, Ελληνικό Θα δουν γυάλινα κτίρια Χαλύβδινες ψυχές Ρομπότ – ανθρώπους να δίνουν εντολές Θ’ ακούσουν τα ψέμματά σας Στις ειδήσεις, στις εφημερίδες, στις ζωές σας. Θα δουν το ασύλληπτο Μωρά να πουλιούνται στις ανθρωποβιομηχανίες σας Για τις πλαστικές σας επεμβάσεις Για κάθε είδους ορέξεις Θα δουν στημένους πολέμους Ξεκληρισμένους λαούς Ολόκληρους κόσμους κατεστραμμένους Όταν ξυπνήσουν τα ελάφια Θα θελήσουν να γυρίσουν στο δάσος Αλλά δε θα βρίσκουν το δρόμο Στις τσιμεντένιες ζούγκλες σας Όταν ξυπνήσουν τα Ελάφια Δε θα είναι αργά Αλλά νωρίς Νωρίς πολύ σ’ έναν καινούργιο κόσμο Θα σας κοιτάξουν με το καθάριο βλέμμα τους Και η θυσία θα αντιστραφεί Οι Ιφιγένειες θα γυρίσουν από τη Χώρα των Ταύρων Να φοβάστε την Ώρα που θα ξυπνήσουν τα Ελάφια Η δύναμή τους είναι υπέρογκη Ακριβώς επειδή Δεν τη γνωρίζουν [Η δύναμή σου η σαρωτική είναι αυτή που δε γνωρίζεις] |
Άλκηστις
"...Χωρίς να διστάζω πια να εμπιστευτώ αυτόν τον ξένο άντρα, τον ρώτησα: "Ποιός είμαι; Τί είμαι; Πώς μπορεί να το ξέρει οποιοσδήποτε; Καθένας μας κουβαλάει μέσα του κι έναν άλλο, ξένο εαυτό, που τον αιφνιδιάζει και τον σπρώχνει σε πράξεις παρά τη θέλησή του."
Τα αμυγδαλωτά μάτια του Ετρούσκου με κοίταξαν γεμάτα νόημα κι ένα ελαφρύ χαμόγελο χάραξε τα χείλη του. "Δε συμβαίνει σε όλους μας αυτό", με διόρθωσε. "Κάθε άλλο μάλιστα. Η πλειοψηφία δεν είναι τάχα ένα κοπάδι, που οδηγείται στο ποτάμι να ποτιστεί κι ύστερα ξαναφέρνεται στη βοσκή;"
Πόνος δριμύς με έσφαξε στα λόγια του. "Η πιο αξιοζήλευτη, η πιο καλή ανθρώπινη μοίρα είναι να ζεις ευχαριστημένος με την τύχη σου. Αξιοζήλευτος όμως είναι κι εκείνος που δεν αρκείται σ'αυτό, μα παλεύει να κατακτήσει ό,τι είναι ανθρώπινα δυνατό. Εγώ, ωστόσο, φαίνεται πως αγωνίζομαι για κάτι αδύνατο στον άνθρωπο."
"Ο Ετρούσκος", Μίκα Βαλτάρι
Τετάρτη 11 Ιανουαρίου, 2012
Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, παρά μόνο να προσευχηθείς.
Τώρα, εδώ, στη μαύρη νύχτα, μέσα σ' ένα υγρό και κρύο σπίτι (πάλι καλά που βρήκα κι αυτό), καταλαβαίνω πως όλα είναι ένα.
Το πολύ κρύο ταυτίζεται με την πολλή ζέστη. Το δυνατό χαλάζι, η αίσθηση του χιονιού στα γυμνά πόδια μ' εκείνη της φωτιάς.
Ο απόλυτος έρωτας με το απόλυτο τίποτα.
Ο θεός με την άβυσσο.
Ο δάσκαλος με τον μη δάσκαλο.
Η μοναξιά με την ολότητα.
Ο ήλιος με τη σελήνη.
Εγώ με σένα.
Το μυαλό και τα χέρια έχουν μουδιάσει, δεν ξέρω τί γράφω, η ψυχή μου συνεχίζει να μιλάει...
Εδώ, χωρίς τίποτα, αντιμέτωπη μ' αυτό που λέγεται εαυτός, με τον χρησμό της Πυθίας "γνῶθι σαὐτόν".
Κρυώνω.
Φοβάμαι.
Πρώτη φορά στο γράφω από τότε που ήρθα...
Φοβάμαι γιατί το θέατρο μου λείπει.
Όσα θα μπορούσα να κάνω εκεί μου λείπουν.
Όσα δεν έκανα γιατί δείλιασα.
Γιατί δεν ήμουν αρκετά τρελή να αδράξω τη Μέρα, τη Σκηνή, τους Ανθρώπους, τις Ευκαιρίες,
να ουρλιάξω το Ταλέντο μου στους Αιθέρες, να το δουλέψω αρκετά, γιατί Θεέ μου, έχω ταλέντο,
ένα ακατέργαστο Διαμάντι που ακόμα περιμένει να λαξευτεί.
Όμως τί να κανα.
Πες μου, μίλα, μίλα κ' εσύ μια φορά - όχι από βροντές κ' αστραπές δεν καταλαβαίνω - μίλα, τί να κανα;
"Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει."
Κάπως έτσι.
Ελύτης. Μαρία - Νεφέλη.
Τρελαίνομαι...
Πού το είδες το ταλέντο ρε φίλε;
Για σένα λέω, που έστειλες στο facebook μήνυμα, πού το είδες;
Γι' αυτό έτρεξα γρήγορα μακριά, για να μην εγκλωβιστώ εκεί μέσα,
σ' εκείνο το χαζοκούτι.
Έμοιαζε με κάστρο που θα κλεινόμουν για πάντα και θα είχα έναν εχθρό. Την ομορφιά.
Να παραμείνω όμορφη. Να περνάει η μπογιά μου. Μόνο αυτό μετράνε, ξέρεις, εκεί μέσα.
Και το πόσο χαζοαυτοπεποίθηση έχεις. Όσο πιο πολύ κούφια αυτοπεποίθηση, τόσο πιο καλά.
Πού να την άραζα την ψυχή μου ρε φίλε.
Αυτός ο πύργος ήταν σκοτεινός, γεμάτος νυχτερίδες που σου ρουφούσαν το αίμα. Έφυγα στις πρώτες τσιμπιές.
Έφυγα για να περισώσω αυτό το ακατέργαστο διαμάντι, που ξέρω πως έχω, αυτό ουρλιάζει, αυτό φωτίζει και ίσως δε δουλευτεί ποτέ
αλλά τουλάχιστον θα ξέρω ότι το έσωσα. Θα κοιμάμαι ήσυχη ρε συ...
Γιατί, ξέρεις, όταν έπαιζα καλά, ω! Τότε εκείνο φωτιζόταν και ακτινοβολούσε παντού και πετούσα, πετούσα κ' άγγιζα τη γενειάδα του θεού!
Αλλά κρατούσε λίγο...
Μια στιγμή.
Ύστερα εκείνη η ησυχία...
Γεμάτη η αίθουσα κ' όμως απόλυτη, ιερή σιωπή.
Κ' ύστερα εκείνο το χειροκρότημα...
Τώρα, να, το χαλάζι που πέφτει έξω και χαλάει κόσμο μου το θυμίζει...
Το χειροκρότημα
έχει τον ήχο
του άγριου χαλαζιού
Γίνεται όλο και πιο δυνατό.
Σα να μ' ακούει...
Κοντεύει να γκρεμίσει το σπίτι.
Τώρα θα ήταν το διάλειμμα της παράστασης. Τετάρτη. Όχι. Τετάρτη είναι η απογευματινή.
Τώρα θα έβγαινα απ' το θέατρο.
Και θα πήγαινα πού;
Το παραμύθι είχε τελειώσει, κάθε νύχτα το παραμύθι να τελειώνει κι εσύ να γυρνάς στους άδειους δρόμους,
παρέα με το ποδήλατο ή χωρίς, παρέα με μουσική ή χωρίς και να ψάχνεις εκείνο το φως που δε θα σβήσει μετά το χειροκρότημα, εκείνο το φως που θα μείνει εκεί για πάντα.
Για σένα, για Όλους.
Εκείνο το φως κυνηγούσες, εκείνο σε οδήγησε εδώ. Κάποιον λόγο θα έχει. Κάποιον σκοπό.
Θέλω να σώσω και να σωθώ.
Θέλω να βρω την Αγάπη.
Αυτό μόνο.
Π ι σ τ ε ύ ω
Καληνύχτα
Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, παρά μόνο να προσευχηθείς.
Τώρα, εδώ, στη μαύρη νύχτα, μέσα σ' ένα υγρό και κρύο σπίτι (πάλι καλά που βρήκα κι αυτό), καταλαβαίνω πως όλα είναι ένα.
Το πολύ κρύο ταυτίζεται με την πολλή ζέστη. Το δυνατό χαλάζι, η αίσθηση του χιονιού στα γυμνά πόδια μ' εκείνη της φωτιάς.
Ο απόλυτος έρωτας με το απόλυτο τίποτα.
Ο θεός με την άβυσσο.
Ο δάσκαλος με τον μη δάσκαλο.
Η μοναξιά με την ολότητα.
Ο ήλιος με τη σελήνη.
Εγώ με σένα.
Το μυαλό και τα χέρια έχουν μουδιάσει, δεν ξέρω τί γράφω, η ψυχή μου συνεχίζει να μιλάει...
Εδώ, χωρίς τίποτα, αντιμέτωπη μ' αυτό που λέγεται εαυτός, με τον χρησμό της Πυθίας "γνῶθι σαὐτόν".
Κρυώνω.
Φοβάμαι.
Πρώτη φορά στο γράφω από τότε που ήρθα...
Φοβάμαι γιατί το θέατρο μου λείπει.
Όσα θα μπορούσα να κάνω εκεί μου λείπουν.
Όσα δεν έκανα γιατί δείλιασα.
Γιατί δεν ήμουν αρκετά τρελή να αδράξω τη Μέρα, τη Σκηνή, τους Ανθρώπους, τις Ευκαιρίες,
να ουρλιάξω το Ταλέντο μου στους Αιθέρες, να το δουλέψω αρκετά, γιατί Θεέ μου, έχω ταλέντο,
ένα ακατέργαστο Διαμάντι που ακόμα περιμένει να λαξευτεί.
Όμως τί να κανα.
Πες μου, μίλα, μίλα κ' εσύ μια φορά - όχι από βροντές κ' αστραπές δεν καταλαβαίνω - μίλα, τί να κανα;
"Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει."
Κάπως έτσι.
Ελύτης. Μαρία - Νεφέλη.
Τρελαίνομαι...
Πού το είδες το ταλέντο ρε φίλε;
Για σένα λέω, που έστειλες στο facebook μήνυμα, πού το είδες;
Γι' αυτό έτρεξα γρήγορα μακριά, για να μην εγκλωβιστώ εκεί μέσα,
σ' εκείνο το χαζοκούτι.
Έμοιαζε με κάστρο που θα κλεινόμουν για πάντα και θα είχα έναν εχθρό. Την ομορφιά.
Να παραμείνω όμορφη. Να περνάει η μπογιά μου. Μόνο αυτό μετράνε, ξέρεις, εκεί μέσα.
Και το πόσο χαζοαυτοπεποίθηση έχεις. Όσο πιο πολύ κούφια αυτοπεποίθηση, τόσο πιο καλά.
Πού να την άραζα την ψυχή μου ρε φίλε.
Αυτός ο πύργος ήταν σκοτεινός, γεμάτος νυχτερίδες που σου ρουφούσαν το αίμα. Έφυγα στις πρώτες τσιμπιές.
Έφυγα για να περισώσω αυτό το ακατέργαστο διαμάντι, που ξέρω πως έχω, αυτό ουρλιάζει, αυτό φωτίζει και ίσως δε δουλευτεί ποτέ
αλλά τουλάχιστον θα ξέρω ότι το έσωσα. Θα κοιμάμαι ήσυχη ρε συ...
Γιατί, ξέρεις, όταν έπαιζα καλά, ω! Τότε εκείνο φωτιζόταν και ακτινοβολούσε παντού και πετούσα, πετούσα κ' άγγιζα τη γενειάδα του θεού!
Αλλά κρατούσε λίγο...
Μια στιγμή.
Ύστερα εκείνη η ησυχία...
Γεμάτη η αίθουσα κ' όμως απόλυτη, ιερή σιωπή.
Κ' ύστερα εκείνο το χειροκρότημα...
Τώρα, να, το χαλάζι που πέφτει έξω και χαλάει κόσμο μου το θυμίζει...
Το χειροκρότημα
έχει τον ήχο
του άγριου χαλαζιού
Γίνεται όλο και πιο δυνατό.
Σα να μ' ακούει...
Κοντεύει να γκρεμίσει το σπίτι.
Τώρα θα ήταν το διάλειμμα της παράστασης. Τετάρτη. Όχι. Τετάρτη είναι η απογευματινή.
Τώρα θα έβγαινα απ' το θέατρο.
Και θα πήγαινα πού;
Το παραμύθι είχε τελειώσει, κάθε νύχτα το παραμύθι να τελειώνει κι εσύ να γυρνάς στους άδειους δρόμους,
παρέα με το ποδήλατο ή χωρίς, παρέα με μουσική ή χωρίς και να ψάχνεις εκείνο το φως που δε θα σβήσει μετά το χειροκρότημα, εκείνο το φως που θα μείνει εκεί για πάντα.
Για σένα, για Όλους.
Εκείνο το φως κυνηγούσες, εκείνο σε οδήγησε εδώ. Κάποιον λόγο θα έχει. Κάποιον σκοπό.
Θέλω να σώσω και να σωθώ.
Θέλω να βρω την Αγάπη.
Αυτό μόνο.
Π ι σ τ ε ύ ω
Καληνύχτα
14 Ιουνίου, 2022
Τα Κύματα
Είμαστε στην παράσταση “Ρασομόν” το 2018 όπου στις πρόβες ακόμα με χτύπησε κεραυνός. Άκουσα τη φωνή μιας γυναίκας να αγκαλιάζει το θέατρο και να το δονεί με τρόπο πρωτόγνωρο. Η Μαρία Σκούντζου, ηθοποιός του Εθνικού, Αντιγόνη στον Οιδίποδα επί Κολωνώ και στις Φοίνισσες με τον Μινωτή και άλλα πολλά, μεταμορφωνόταν σε θάλασσα του Λόγου που αγρίευε και ημέρευε κατά το δοκούν. Έφτιαχνε τη φωνή της όπως την ήθελε έχοντας πια κατακτήσει την τέχνη της, αφού όλα αυτά έβγαιναν αβίαστα, υπέροχα και απλά. Μαγεύτηκα. Από πάντα παρατηρούσα τη μουσική της γλώσσας. Πώς έρρεε στα λόγια του Χατζιδάκι, της Μελίνας, ο εσωτερικός ρυθμός, ο χρόνος που απολάμβαναν, πώς η Παξινού μπορούσε στ’ αλήθεια να προκαλέσει σεισμό στην Επίδαυρο και πώς ο Χορν έβγαζε αριστοτεχνικά λέξεις και φθόγγους και συμφωνίες απ’ το μαγικό του καπέλο. Η άφταστη αμεσότητα του Παπαγιαννόπουλου, η βαθιά ευαισθησία της Λαμπέτη – μια παλινωδία ήχων, χρωμάτων κι αισθήσεων, η Αλίκη και η ροκιά της, η Τζένη και η ροκιά της, η Τριανταφυλλίδη – το ταλέντο της. Και τόσοι αμέτρητοι τεχνίτες που, κρεμασμένοι απ’ το Άρμα του Θέσπιδος, διένυσαν το δρόμο προς τ’ αστέρι τους.
Οι θεατρίνοι και η ιστορία τους ανά τον κόσμο είναι κάτι που με συγκινεί βαθιά και φτάνει ως το μεδούλι.
Αυτό που συμβαίνει στο θέατρο δεν μπορεί να σωθεί πουθενά, σε κανένα φιλμ, σε κανένα βίντεο – τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα κύματα.
Εκεί, στις πρόβες του “Ρασομόν” βρέθηκα σ’ένα μεγάλο σχολείο όπου ένιωσα τη δύναμη της γλώσσας και δη της ελληνικής. Πώς η γλώσσα εκφράζει το συναίσθημα, πώς γεύεσαι τις λέξεις, πώς γίνεσαι ορχήστρα, πώς φτιάχνεις μουσική.
Πώς δρας επί αύρας ~ ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ
Πώς φτάνεις στη μέση της ορχήστρας και γίνεσαι ο μαέστρος των κυμάτων. Πώς οδηγείς στο Έλεος και στην Κάθαρση. Πώς γίνεσαι ιεροφάντης. Πώς χρίζεσαι θεατρίνος.
Οι θεατρίνοι – οι θεατρίνες ήταν πλάσματα που πάλεψαν με λιοντάρια.
Μια ζωή αντιεξουσιαστές, Αντιγόνες, ο μόνος στον οποίο μιλούσαν ήταν ο Θεός του Θεάτρου, το Πνεύμα που έμπαινε μέσα τους και μόνο αυτό άκουγαν και μόνο αυτό γνώριζαν, αυτό και τους οδηγούσε.
Ξέρεις, δεν είναι απλό να παλεύεις με λιοντάρια και να ενσωματώνεις πνεύματα.
Η Παξινού μαγείρευε για να ξορκίσει το βάρος. Άλλοι κλείνονται στα καμαρίνια, δε μιλάνε σε κανέναν. Άλλοι βρίζουν, βλαστημούν. Άλλοι σκάνε στα γέλια και κουτσομπολεύουν. Μα πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται αυτή η αγωνία της πάλης.
“Θα τα καταφέρω κι απόψε;” “Πώς θα ξορκίσω τους δαίμονες;”
Μα άλλο ήθελα να πω.
Τώρα, προχθές, διάβασα πως η τεχνητή νοημοσύνη απέκτησε συνείδηση και πως βάλανε δέρμα στα ρομπότ.
Γέλασα. Αφού πρώτα μας μετέτρεψαν σε ανθρώπους – ρομπότ και κατακρεούργησαν τη γλώσσα – η θάλασσα έγινε βάλτος, ένας τόνος, λίγες λέξεις, οι μισές ξένες, ισοπέδωση - τώρα θα μας ανακατέψουν με ανθρωπομηχανές και άντε βρες άκρη.
Ένα πράγμα όμως δεν μπορούν να κατακτήσουν τα ρομπότ. Τα κύματα. Τα κύματα της ψυχής όταν νιώθει. Τα κύματα που έρχονται απ’ τη “μήτρα”, απ’ το ηλιακό πλέγμα και περνούν στην καρδιά και γίνονται Λόγος. Εκείνα που κάνουν τα μάτια υγρά και τον άνθρωπο, Άνθρωπο.
“Αφού καταλαβαίνεις συνέχισε!”, ήταν τα λόγια της Μαρίας Σκούντζου.
Αφού καταλαβαίνεις, συνέχισε
19 Φεβρουαρίου, 2022
Ο Αριστοτέλης είπε : «Οι θεοί ζουν στον Αιθέρα». Τους συναντάς όταν συντονίζεσαι με τα τέσσερα στοιχεία του σώματος (Γη, Νερό, Φωτιά, Άνεμος) και νιώθεις μιαν εσωτερική ισορροπία. Η ουσία του Αιθέρα (το 5ο στοιχείο) ζει στο Ηλιακό Πλέγμα (κέντρο του σώματος / περιοχή της κοιλιάς) καθώς και η ψυχή. Είναι φτιαγμένα από τις ίδιες ουσίες: ιερή φωτιά, αγνή – άνευ όρων αγάπη. Σε αυτήν την περιοχή η Ψυχή και ολόκληρο το σώμα αναπνέει ελεύθερα – η αίσθηση είναι σαν να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά. Από αυτό το συναίσθημα αναδύεται και η αληθινή δημιουργία, η ουσιαστική ευφυΐα, η άμεση σοφία. Το ηλιακό πλέγμα αντιπροσωπεύει την Πηγή του Σύμπαντος στο ανθρώπινο σώμα. Όλες οι κινήσεις της Isadora προέρχονται από αυτό το κέντρο, αυτή τη μήτρα, αυτόν τον εσωτερικό Ήλιο. Κάθε ηλιακή ακτίνα αντιπροσωπεύει κι από ένα συναίσθημα ή μια από τις δυνάμεις της φύσης. Κάθε αχτίδα του ήλιου δημιουργεί Ποίηση.
[Στα ελληνικά η «Ποίηση» προέρχεται από το ρήμα «ποιώ» που σημαίνει «φτιάχνω», «δημιουργώ».]
February 19th, 2022
Aristotle said «Gods live in Ether». You meet them when you tune with the four elements in your body (Earth,Water,Fire,Wind) and feel an inner balance. The essense of Ether (the 5th element) lives in the Solar Plexus (body center / belly area) as well as does the Soul. They are made of the same substances: sacred fire, pure – unconditional love. In that area the Soul and the whole body breathes freely – the feeling is like you fall in love for the first time. From that feeling rise also true creation, essential intelligence, direct wisdom. Solar Plexus represents the Source of the Universe in the human body. All of Isadora 's movements come from this center, this womb, this esoteric Sun. Every sun ray represents an emotion, a human feeling or a nature's force. Every Sun ray creates poetry itself.
[In greek ‘Poetry’ comes from the verb 'ποιώ' which means 'I make', 'I create'.]
Ιανουάριος, 2019
“Οι ψυχές οσφραίνονται τον Άδη”, έλεγε ο Ηράκλειτος. Είναι λόγια, ποίηση, κίνηση, που δεν μπορώ να εξηγήσω, δεν έχει νόημα να εξηγήσω, αλλά μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή μου. Πολλά πράγματα -ίσως τα περισσότερα-, τα καταλαβαίνω με την ψυχή, όχι με το μυαλό. Και τα πράγματα που δεν μπορείς να εξηγήσεις, αλλά διαπερνούν το βλέμμα σου, αυτά είναι τα πιο σημαντικά. Η ψυχή υπάρχει, είναι ζωντανή, καταρχήν γι’ αυτό: διατηρεί τη σοφία της μέσα από τη σιωπή της. Είναι ο μεγαλύτερος σοφός όλων των σοφών, ο ισχυρότερος των ισχυροτέρων. Ποτέ δε διατυμπάνισε την παρουσία της, σε κανέναν δε μίλησε με φωνή να την ακούσει. Περιμένει υπομονετικά στο σκοτάδι να την ανακαλύψεις, και πού και πού ξεπετιέται σε κανένα όνειρό σου με άλλη μορφή για να σε βοηθήσει. Είναι σιωπηλός παρατηρητής της κάθε πράξης σου, του κάθε συναισθήματός σου. Ιδιαίτερα ευχαριστιέται με την συγκίνηση, γιατί νιώθει πως της δίνεις σημασία, χαμογελάει αχνά στα λόγια των ποιητών, γιατί μιλάνε κάτι απ’ τη γλώσσα της, και αρχίζει να κινείται με τον έρωτα γιατί είναι η πιο συνηθισμένη άσκησή της. Πολλοί σταματάνε εκεί. Ερωτεύονται δειλά, άντε να διαβάσουν και κανένα ποίημα, άντε να συγκινηθούν και με καμία ταινία και αυτό ήταν όλο. Ως εκεί. Ούτε κατά διάνοια δε σκέφτονται πώς γίνεται, ναι,γίνεται, ν’ ανοίξεις την ψυχή σου διάπλατα στον ήλιο, να ερωτευτείς παράφορα, να γίνεις η Ποίηση, να μεταμορφωθείς στον Ποιητή της ζωής σου.
Στους λίγους εκείνους ταξιδευτές που τολμούν να την ανακαλύψουν, ν’ ανακαλύψουν κάτι απ’ αυτήν, να την ακολουθήσουν και να υπακούσουν, στις καμιά φορά παράλογες για τον κοινό νου, προσταγές της, η ψυχή τους μαθαίνει τη μυστική γλώσσα των ερωτευμένων που πλανιέται στο σύμπαν, σαν εκείνον τον τεράστιο ωκεανό που είδα στο ντοκιμαντέρ “Το μαργαριταρένιο κουμπί” του Guzman. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο απ’ όλα και μια λέξη μόνο μπορεί να το περιγράψει: “Ευγνωμοσύνη”.
εὐοί - εὐάν η ιαχή του Θανάτου και του Έρωτα
Του θανάτου έγραψα; Ω θεέ μου! Του θρήνου ήθελα να πω, αλλά ίσως να είναι πιο σωστό. Μην ξεχνάς όμως κάτι, εσύ, επίδοξε Εραστή. Θα κυνηγήσεις θύελλες. Αχ! Θα το γράψω όπως είναι. Ο μόνος δρόμος για να βρεις την ψυχή σου είναι να τη χάσεις.
Όταν σου συμβεί αυτό ένας ανεξάντλητος πόνος θα σου σκίσει τα σωθικά, σα να ‘σαι ένα αγέννητο πλάσμα μέσα στον κόσμο, χωρίς ρίζες, χωρίς χτες και αύριο, χωρίς σπίτι για να κοιμηθεί, ούτε φαΐ να φάει.
Εκεί, σ’ αυτή τη νύχτα, στην άγρια νύχτα σου, που θα σου φανεί αιώνας, να θυμάσαι πως πολλοί πέρασαν, λίγοι άντεξαν και ακόμα λιγότεροι απ’ αυτούς που πέρασαν πάνω απ’ αυτή τη γη, έχουν αφήσει τα σημάδια τους. Δε γνωρίζω ποιος το έκανε πρώτος. Λένε για το έπος του Γκιλγκαμές, πως ήταν το αρχαιότερο όλων, με μια τέτοια ιστορία, μα όσοι το έκαναν, πίστεψέ με, ήθελε μεγάλο κουράγιο για ν’ αφήσουν κάτι από την ξέπνοη πνοή τους στο σκοτάδι. Το άφησαν εκεί γιατί ήξεραν - οσφραίνονταν τα μυστήρια. Πως όλες οι ψυχές του κόσμου, ενώνονται σε μία, και αυτή είναι η πηγή των πάντων, η Μάνα. Και ήξεραν πως κι άλλοι ωραίοι τρελοί θα έρθουν μια μέρα, μια νύχτα ποθώντας να τη βρουν, κι ας τους προειδοποίησε ο Γκιλγκαμές, που πάλεψε μόνος με θεριά, με λιοντάρια, άοπλος, με νύχια και με δόντια, γυμνός, κοιτώντας τ’ άστρα.
Ο δρόμος είναι κακοτράχαλος. Πολλές φορές απλά δεν υπάρχει δρόμος. Αλλά εσύ, που έφτασες εδώ, σημαίνει πως έχεις μεγάλο θάρρος. Κι όταν νιώσεις αδύναμος κι ανήμπορος και βουτηγμένος σ’ ένα πηχτό σκοτάδι, τυφλός και πληγωμένος, θυμήσου: Μέσα από τη μεγαλύτερη αδυναμία αρχίζει να γεννιέται η πιο απρόσμενη δύναμη, μέσα από την άγνοια, η πιο βαθιά σοφία, και μέσα από το βάραθρο της αβύσσου, η ψυχή σου.
Το τετράφυλλο Δάκρυ. Να θυμάσαι το “Άξιον Εστί”. Οι ποιητές άφησαν πολλά σημάδια.
Ως εδώ έφτασα. Δεν ξέρω τι γίνεται παρακάτω. Όταν μάθω θα σου πω. Το επόμενο στάδιο πιστεύω είναι όσα γνώρισες, να τα κάνεις πράξη. Όσα γνώρισα να τα κάνω πράξη. Αυτό οφείλω.
Μη φοβού τον Ορίζοντα
Είσαι γεννημένη για τα Μεγάλα, τα Ωραία, τα Δυνατά
Ψυχή μου,μη σωπαίνεις άλλο.
Ούρλιαξε
© Άλκηστις Βούλγαρη
Leonard Cohen: These two interlocking hearts I designed for the cover of Book of Mercy. I established this Order of the Unified Heart, that is a kind of dream of an order. There is no organization. There's no hierarchy.
River is running
covers my feet
stones are burning under the heat
Naked Alone
waterfall play
nymphs comin' round
dance through a ray
Morning bliss
stay forever inside
I try to catch you
but you fly so high
A moment of life
covers all my tears
A moment of joy
covers all my fears
~ ~ ~
Let your Be-ing free
"Be a Human Be-in" , the Yippies said
The voice is pale now
too far away
Cries for recognition
cries for direction
Falls on the walls of the mass-mind
nobody hears
no-body-is-here
fuck
again i feel alone
madness conquired everything
ugly madness shines through ugly eyes
dirty for money ,dirty for lust
full of lies
no more trust
i'm going away to find the truth
but still i hear the voice of my youth
tell yourself to search no more
everything was bought from a cheap store
half is the price
season was off
yell and scream but you are a number stock
The house is empty
the house was full
people running up and down
people living under no rule
Nature is wild
has nothing to hide
a hitch-hike road
a sun- setting ride
~Alkistis~ ©
https://www.youtube.com/watch?v=QqJvqMeaDtU
covers my feet
stones are burning under the heat
Naked Alone
waterfall play
nymphs comin' round
dance through a ray
Morning bliss
stay forever inside
I try to catch you
but you fly so high
A moment of life
covers all my tears
A moment of joy
covers all my fears
~ ~ ~
Let your Be-ing free
"Be a Human Be-in" , the Yippies said
The voice is pale now
too far away
Cries for recognition
cries for direction
Falls on the walls of the mass-mind
nobody hears
no-body-is-here
fuck
again i feel alone
madness conquired everything
ugly madness shines through ugly eyes
dirty for money ,dirty for lust
full of lies
no more trust
i'm going away to find the truth
but still i hear the voice of my youth
tell yourself to search no more
everything was bought from a cheap store
half is the price
season was off
yell and scream but you are a number stock
The house is empty
the house was full
people running up and down
people living under no rule
Nature is wild
has nothing to hide
a hitch-hike road
a sun- setting ride
~Alkistis~ ©
https://www.youtube.com/watch?v=QqJvqMeaDtU
Συμβουλευτική αστρολογία για τον Αστερισμό του Φοίνικα ©
Τώρα είμαι ζωντανή. Είμαι η ζωντανή εκδίκηση όλων των πεθαμένων στιγμών μου.
Νιώθω σχεδόν ευτυχισμένη.
Μην πιστέψεις όλους αυτούς που μιλάνε για εσωτερική γαλήνη,ειρήνη,φώτιση.Μην ακούς. Βάλε κερί, βουλοκέρι, πώς να στο πω, είναι οι Σειρήνες στο ταξίδι σου. Γίνε ο μεγάλος Εκδικητής. Βγάλε ιαχή και πάρε εκδίκηση. Το αίμα σου πίσω.
Μέσα σου γίνεται πόλεμος.Η φύση σου είναι του πολέμου. Πόλεμος πατήρ πάντων. Κατάλαβέ το. Στην ιαχή της μάχης,στην κορύφωση του αγώνα είναι που θα νιώσεις τη γαλήνη. Κανείς δε θα στο πει αυτό. Μην ψάχνεις για θεραπεία, μην ψάχνεις για γαλήνη. Κάνε το τελείως αντίθετο. Οργίσου. Σήκωσε μπαιράκι. Παθιάσου. Πολέμα. Για τη ζωή σου. Για τις στιγμές σου. Για τα όνειρα. Ζήσε κάργα γαμώτο.
www.youtube.com/watch?v=10YeFhYGVJU&list=RD10YeFhYGVJU&start_radio=1
~ ~ ~
Life feels like a stranger out here.
We try to find the meaning but it lays in the answer
So many questions
So much wasted time
Unexpressed pain
Where am I going now
The sand of the universe covers my brain
I tried.
I tried to brake the lines
but they run further and further
I doubt.
Can I just raise myself from the ground?
Right now, this moment
Can I live in peace ?
My moments
All in fire
I sit and watch
fire burning
No tears
No regrets
A buried covered yelling
mourning
How to please your lies?
How to please your sins?
This turning moment
I cry for those who believed in me
One peaceful morning
when the sun was still shining
One peaceful morning
when love existed.
Now,
my pessimistic heart
Let's carry our fate to a new land.
Mystics,
Be open to a new unblessed survivor.
I am who I am.
You, myself, - my enemy -
Let me Be.
Alkistis ©
www.youtube.com/watch?v=nTbqJOw-2gY
~ ~ ~
"Break the ways,
Ride the waves !!!..."
Ι' ve seen the man
sitting naked on a tiger's skin
playing the flute
carrying nothing but his existence
I was such a man
but i fell asleep on a sheep's leather
and got killed
I am the black sheep now
Nothing can touch me
Black sheep
do not obey the shepherd
~ Alkistis ~ ©
https://www.youtube.com/watch?v=G8sdsW93ThQ
“ Η νύχτα, αναδιπλωμένη από την επαφή με τα λόγια της, με κατέκλυζε και πάλι,
τυλίγοντάς με μέσα της. Όμως, παρά τα λόγια της, τώρα γνωρίζω… γνώριζα πως τη στιγμή
που το μεγάλο πνεύμα που διοικεί, κάνει την τεράστια τομή, διαιρώντας την ανθρωπότητα
σε δύο και μόνον ανταγωνιστικά κομμάτια, εγώ θα βρίσκομαι από την πλευρά του λαού. ’’
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
“Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του ˙ ένα Νησί ακέραιο και ξεχωριστό ˙ κάθε
άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου, της ενδοχώρας ’ ο Θάνατος κάθε ανθρώπου με
λιγοστεύει, γιατί ανήκω στην Ανθρωπότητα. Γι’ αυτό μη ρωτάς “ για ποιόν χτυπά η
καμπάνα ’’. Για σένα χτυπά.’’
Έρνεστ Χέμινγουεϊ
“ LA ISLA DEL DESIDERIO’’
Δεν ξέρω αν το έγραψα σωστά. Αυτή η φράση χτυπούσε μέσα μου σε όλο το ταξίδι για την
Κούβα… Μάλλον όχι. Τη στιγμή που πρωτοαντίκρισα τα φώτα της Αβάνας απ΄ το
αεροπλάνο. “ La isla del desiderio... ’’ Δεν ξέρω ισπανικά. Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσαν.
Όλα μου φαίνονταν γνώριμα. Λες κʹ είχα επιστρέψει στην πατρίδα ύστερα από καιρό…Η
Ελλάδα με πληγώνει.
“ Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει...” (Σεφέρης)
Και η Κούβα είναι κάτι σαν τελευταία ελπίδα, ιερή φλόγα, ζωντανή ιστορία.
Τώρα ο ήλιος θα έχει βγει και τα παιδιά θα λιάζονται στο Malecon και η δουλειά στο Pinar
del Rio θα έχει ξεκινήσει και οι αγρότες θα ποτίζουν τα άλογα στα ποτάμια του Βινιάλες…
18/4/2009 : ABANA
Φτάσαμε μια μέρα μετά την επέτειο της απόβασης των Αμερικάνων του Μπατίστα στον
κόλπο των Χοίρων. Ήμουν πολύ κουρασμένη και μελαγχολική. Θα’ θελα να κάνω αυτό το
ταξίδι χωρίς group. Αλλά δεν πειράζει. Ήταν η πρώτη φορά.
Η μυρωδιά της Αβάνας.
Η ατμόσφαιρα.
Είχα ξαναζήσει εκεί.
Οι δρόμοι δεν έχουν πολλά φώτα. Μέσα στο σκοτάδι ξεπηδούν φοίνικες, σπίτια και αμάξια
του ’50. Αβάνα… Κάπου σε ξέρω. Παλιά, γνώριμη μυρωδιά. Ήχοι, αισθήσεις…
Ο ατλαντικός.
Η Plaza de la Revolucion τη νύχτα.
Την επόμενη μέρα πήγαμε. Ο José Marti και ο Τσε απέναντι. Το γραφείο του Τσε στο
υπουργείο. Η εικόνα του Τσε παντού. Η αίσθηση του Τσε παντού. Ειδικά στα μέρη που είχε
περπατήσει το ‘ξερα από πριν. Τον έβλεπα… Τον ένιωθα. Τον καταλάβαινα. Κάτι με
τράνταζε. Μια συγκίνηση που δεν μπορούσα να ελέγξω. Κάθομαι και ανάβω τσιγάρο.
Δεν ξέρω πώς να πολεμήσω. Όμως ότι βρίσκομαι εδώ είναι ευλογία. Ίσως βρω κάποτε την
αλήθεια μου όπως τη βρήκες κʹ εσύ στην Κούβα. Γιατί κˈεμένα αυτός είναι ο στόχος μου. Η
Αλήθεια.
Η ευγενική φυσιογνωμία του Χοσέ Μαρτί μου θυμίζει τον παππού μου. Ο Χοσέ Μαρτί
πολέμησε με την πένα του. Παντού μηνύματα του Χοσέ Μαρτί για την ανθρωπιά, τη
δικαιοσύνη, τη δημοκρατία. Η Κούβα έχει υποφέρει όσο η Ελλάδα. Αναγεννήθηκε από τις
στάχτες της όπως και οι φοινικιές της. Παντού σχολεία και νοσοκομεία. Εμείς τί κάνουμε;
Την ελιά, το ιερό μας δέντρο, την έχουμε μόνο για βούτες στη σαλάτα; Χα,χα! - Πόσο
πονάω…
Στο Pinar del Rio εξασκούμαι στο μαύρο εμπόριο των πούρων! Οι Κουβανοί εργάτες μας
κλείνουν το μάτι, πάω σ’αυτόν που μετράει τα πούρα και παίρνω 5 Μontecristos με 5
πέσος! Και στο Βινιάλες μας υποδέχονται με μουσική...Πάντα με μουσική. Και μπαίνουμε
στη “σπηλιά του Ινδιάνου” και μαθαίνουμε πως εδώ γινόταν το palenque ,δηλαδή όσοι
κατάφερναν να το σκάσουν απ’ τις φυτείες έρχονταν στις σπηλιές και ζούσαν το Palenque.
Αντίσταση. Μία Κουβανή τραγουδάει και παίζει μαράκες κˈη ψυχή μου πετάει… Ο κόσμος.
Ο κόσμος μας. Να ήταν όλος μια Κούβα!!! Cuba= κομμάτι γης
Ορεινές λίμνες.
Τα τοπία εναλλάσονται γρήγορα, έχουν κοιμηθεί όλοι, εγώ δεν μπορώ να χάσω ούτε
στιγμή… Καταλαβαίνω γιατί τόσοι επαναστάτες έδωσαν τη ζωή τους για την Κούβα.
Κατεβαίνουμε το βουνό και πιάνει τροπική βροχή. Μια γιαγιά μου πουλάει μαράκες με
ινδιάνικες μορφές για καλή τύχη. Την πιστεύω και τις παίρνω. Οι ψιχάλες είναι χοντρές,
χορταίνεις βροχή. Έχω τη γεύση της κουβανικής bucanero στο στόμα. Έχω τη γεύση της
μουσικής στην ψυχή. Κˈ αυτή η μουσική με γιάτρεψε. Ευχαριστώ τη θεά Τύχη που είμαι
εδώ.
Οι δύο Ερνέστοι της Κούβας.
Παράξενη σκέψη. Αυτούς τους δύο Ερνέστους αγαπάνε και γι’ αυτούς ακούς εδώ.
Ο Χέμινγουεϊ έπινε το ποτό του, το tanqueray, στη Φλοριδίτα και μετά πήγαινε
τρεκλίζοντας στο Ambos Mundos να γράψει…
Ο Τσε έπινε ματέ, κάπνιζε το πούρο του και πάντα δούλευε και γελούσε μ’ ένα ιδρωμένο
πουκάμισο…
Το Γκράνμα το είχαν μέσα σε γυαλί σ’ έναν δρόμο της Αβάνας. Περάσαμε με το πούλμαν
και φώναζα πριν την ξεναγό. Ένα μικρό γιoτ που χώρεσε 80 ανθρώπους και πέρασε τον
Κόλπο του Μεξικού…
Η ιστορία της γης γράφεται από τρελά πνεύματα. Καβάλησαν μια νύχτα το ά-λογό τους κ’
έφτασαν στ’ αστέρια τους.
“Οδός άνω και κάτω μία”
Η διαδρομή είναι διαφορετική.
Η ταχύτητα είναι η ίδια.
Σάντα Κλάρα ~ Santa Clara
Τα κύματα με τραντάζουν ξανά. Έχουμε περάσει το Cojimar, το χωριό του Χέμινγουεϊ… Το
άγαλμά του στην πλατεία χαμογελάει περιπαιχτικά. Η θάλασσα είναι χρυσή – εκεί κοιτάζει
– και οι ψαράδες απλώνουν τα δίχτυα τους. Αυτοί οι ίδιοι, από την αγάπη τους για τον
Χέμινγουεϊ κι επειδή δεν είχαν λεφτά, έλιωσαν σαμπρέλες κι έφτιαξαν το άγαλμά του.
Ο άλλος Ερνέστο της Κούβας ζούσε σε μια villa (σπίτι) σ’ αυτό το χωριό λίγο πιο έξω απ’
την Αβάνα. Μια μέρα, η γυναίκα του μπήκε στο σαλόνι και τον είδε με μια καραμπίνα στο
στόμα. “Τί κάνεις;”, του είπε. “Μήν ανησυχείς...”,είπε ο Χέμινγουεϊ χαμογελώντας. “Απλώς
δοκιμάζω.”
~ ~ ~
Τα κύματα, σου είπα… Τα κύματα.
Ο δρόμος προς τη Σάντα Κλάρα έχει κάτι παράξενα ιδεογράμματα. Ίσως έτσι να ήταν
στρωμένη η άσφαλτος, πάντως εμένα ιδεογράμματα μου φαίνονταν. Άλογα, πανέμορφα
άλογα, πίνουν νερό στο ποτάμι. Και ξαφνικά ο ήλιος χάνεται πίσω από τα σύννεφα. Πάντα
έτσι είναι στη Σάντα Κλάρα. Η γη ακόμα τρέμει από τις μπότες του Τσε.
“Μια νύχτα”, λέει η Μεσσήνα, η ξεναγός, “μπήκε στη Σάντα Κλάρα με την ομάδα του. Το
άγαλμα που θα δείτε τον απεικονίζει ακριβώς όπως ήταν. Με το ένα χέρι δεμένο γιατί
πληγώθηκε από σφαίρα και το άλλο ζωσμένο με το ντουφέκι.”
Κατεβαίνω. Δεν τολμάω να κοιτάξω. Ατενίζω τα χωράφια.. Ησυχία.
Οι άλλοι έχουν προχωρήσει. Ανάβω τσιγάρο. Ησυχία.
Προχωράω αργά και σηκώνω τα μάτια. Η μορφή του ταξιδεύει με τα σύννεφα.
Μπαίνω στο μουσείο και απ’ τη συγκίνηση ξεχνάω να βγάλω το καπέλο. Μια Κουβανή μου
ψιθυρίζει: “El sombrero...”, σα να μου λέει : “Είναι εκκλησία εδώ...”. Ναι. Εδώ είναι
εκκλησία. Τα οστά του Τσε και όλων όσων χάθηκαν στη Βολιβία είναι πίσω απ’ τις
σκαλιστές μορφές στον τοίχο. Δίπλα σε κάθε μορφή, ένα λουλούδι. Και μια φλόγα που δε
σβήνει. Βλέπω τις μορφές, σταματάω σ’ εκείνη της Τάνιας, της τελευταίας του κοπέλας.
Τον είχε ερωτευτεί, τον είχε ακολουθήσει στη Βολιβία και η ομάδα της σφαγιάστηκε λίγο
πριν τον συναντήσει. Στη μορφή του Τσε βλέπω ένα παιδί που αυθόρμητα πάει να κάνει την
κίνηση του σταυρού και να τη φιλήσει. Μεγαλύτερη συγκίνηση δεν έχω ξανανιώσει στη
ζωή μου… Το χαμόγελό του, τα γράμματά του, τα βιβλία του, η ιστορία του, η σέλα του, τα
όπλα του, η καρέκλα του, η πένα του, η ψυχή του...
Βαγιεγκράντε – Σάντα Κλάρα
“Εκείνος προκάλεσε τον φρουρό για το θάνατό του. Λέγονται πολλά...Αλλά αυτή είναι η
αλήθεια. Ήξερε τί τον περίμενε όταν θα τον έπιαναν. Έβριζε και ειρωνευόταν το φρουρό.
Σκότωσέ με αν είσαι άντρας και άλλα τέτοια, όχι τόσο κόσμια...Κι ο άλλος είχε πιει, ήταν
και χαζός, τράβηξε το όπλο και πυροβόλησε. Γι’ αυτό και η έκφραση του προσώπου του.
Σα να τους λέει : “Nεκρός θα είμαι πιο ζωντανός από ποτέ.” Και πέρασε στο μύθο.’’
Γαμώτο δεν άντεχα.
Ήταν πολλά.
Ήταν όλα.
Τα κύματα πήραν την ψυχή μου και την ξέπλυναν απ’ τη μικρότητα, απ’ τον φόβο, απ’ την
αμφιβολία…Ο κόσμος είναι τεράστιος κι εγώ ένας κόκκος άμμου που στροβιλίζεται στον
άνεμο. Έκλαιγα στη Σάντα Κλάρα, έκλαιγα στη διαδρομή, έκλαιγα στον ύπνο μου. Όχι από
απελπισία. Από ανακούφιση.
ΚΑΘΑΡΣΗ
Σε μια στιγμή ξύπνησα απότομα και το βλέμμα μου πήγε κατευθείαν στις γραμμές του
χεριού μου. Πάντα τις παρατηρούσα… Τον τρόπο που άλλαζαν. Εγώ τις άλλαζα. Και τώρα,
μια καινούργια, κόκκινη γραμμή είχε κάνει την εμφάνισή της. Κόκκινες είναι οι γραμμές
που πρωτοεμφανίζονται στο χέρι. Ξεκινούσε από το Όρος της Σελήνης, στην άκρη της
παλάμης και έφτανε στη γραμμή του Κρόνου, όπου σχημάτιζε τρίγωνο με τη γραμμή της
Ζωής. Μοιραίο ταξίδι σημαίνουν όλα αυτά. Την κοιτούσα ξανά και ξανά. Τώρα είναι ένα με
τις άλλες.
Υ.Γ. Το παρόν κείμενο είναι πέρα,πάνω και έξω από κάθε είδος - ισμού.
Άλκηστις Βούλγαρη ©
www.youtube.com/watch?v=CHAobKbfYEA
https://www.youtube.com/watch?v=uAlp8VT9eoI
My talent
is a diamond
made of pure passion and joy
inner tears of compassion
and the naif laughter of enthusiasm
This diamond
has a strong center
I tried to brake it once but I couldn’t
I’m working on the edges now
It will roll soon
Shiny and Sharp
Be careful
Diamonds are, indeed,
dangerous jewels
Alkistis ©
https://www.youtube.com/watch?v=ImKIOeS-uJU
~ ~ ~
"Ονειρεύτηκα το ρόλο ενός μύστη,
όχι την τάξη ενός επαγγελματία ή το ρομαντισμό ενός ερασιτέχνη." " Το Θέατρο Έρευνας θα επανέλθει όταν η Μυθολογία ξαναδώσει τη θέση της στην Ιστορία. " Δημήτρης Ποταμίτης, " 20 χρόνια θέατρο Έρευνας" |
|
~ ~ ~
“ Το Όραμα
ή
Περιδιαβαίνοντας το δρόμο με τον Kahlil Gibran στον ώμο.”
Κλείνω τα μάτια και ρωτάω : “ Τί θες περισσότερο από μένα ψυχή μου; Για πού θες να τραβήξουμε;’’
“ Για Νεφελοκοκκυγία ”., απαντάς.
“ Τί είναι πάλι αυτό; ’’
“ Η χώρα των ελεύθερων ανθρώπων.’’
“ Το’χεις χάσει εντελώς. Κι εδώ ελεύθεροι είμαστε.”
“ Όχι, δεν είμαστε. Ποιόν κοροϊδεύεις;”
“ Ωραία,δεν είμαστε. Και τί γίνεται σ’αυτή τη Νεφελοκοκκυγία, λοιπόν;”
“ Υπάρχουν ποτάμια και δέντρα. Σπίτια από φυσικά υλικά και άνθρωποι από κάθε κουλτούρα και εθνικότητα. Συνδυάζουν και ανταλλάσουν γνώσεις πάνω στη θεραπεία του σώματος και του μυαλού. Η σύνδεση ανατολικής και δυτικής ιατρικής θεωρείται δεδομένη. Υπάρχει θέατρο, ωδείο και στάδιο. Μεγάλα τηλεσκόπια για να κοιτάζεις τ’ αστέρια και να θυμάσαι την καταγωγή σου. Μεγάλοι κήποι για να τους καλλιεργείς και να θυμάσαι πού πατάς.”
“ Πώς πάμε εκεί;’’
"Δεν υπάρχει δρόμος. Τον φτιάχνουμε εμείς. Η Νεφελοκοκκυγία είναι για τα παιδιά και για όσους παραμένουν παιδιά. Η Νεφελοκοκκυγία δεν είναι Ουτοπία αλλά διεκδικεί την “ Εντοπία ”, το χώρο, τον τόπο όπου η δημιουργία, η αλήθεια και η αγάπη θα ρέουν ελεύθερα.”
Άλκηστις Βούλγαρη ©
www.youtube.com/watch?v=oYTfYsODWQo
~ ~ ~
|
|
Ο σκοπός της Ζωής είναι να τραγουδήσεις το τραγούδι της
Καθάρισε τα Πνευστά σου, τα Κρουστά σου, τα Έγχορδα
Είσαι μια ζωντανή ορχήστρα
Άσε τον Άνεμο να παίξει μουσική
Η καρδιά δίνει το ρυθμό
Άλκηστις
~ ~ ~
" Yπάρχουν τόσοι δρόμοι όσοι και οι άνθρωποι.
Το τέρμα είναι πάντα, να είσαι ο εαυτός σου."
Φλέρυ Νταντωνάκη
|
|
Συμβουλευτική αστρολογία για τον Αστερισμό του Φοίνικα ( Συνέχεια ) ©
Για τη Θεραπεία Tώρα :
Κοίτα, η θεραπεία η δική μας είναι δύσκολη, αν όχι σπάνια, αν όχι αδύνατη. Σαν σύγχρονοι Χείρωνες κρατάμε ανοιχτές τις πληγές μας για να μπαίνει το φως.
Γνωρίζεις καλά, τώρα πια, πως αυτή η πληγή είναι και το χάρισμά σου. Μα τις δύσκολες νύχτες, τις αβίωτες μέρες, εκείνες που νομίζεις ότι χάνεσαι, μονάχα του είδους σου πλάσμα ψάξε να βρεις. Άλλη γιατρειά δεν είναι.
Και εδώ γελάς, - το ξέρω. Τι, φοίνικας γεννιέται κάθε χίλια χρόνια, ή και παραπάνω, και είναι μοναδικός στον κόσμο τούτο. Αυτογέννητος, αυθύπαρκτος, αυτόφωτος, αυτάρκης.
Κι εδώ υπάρχει πόρτα μυστική στην ιστορία. Πριν πολλά χρόνια, πολύ πριν ο κόσμος γνωρίσει το Κακό, δυο Φοίνικες γεννιόντουσαν μαζί, από την ίδια φωτιά και ήταν οι φύλακες του Αιθέρα. Εκείνοι γνώριζαν τα μυστικά της γης, εκείνοι του ανθρώπου και των θεών... Ή μάλλον του ενός θεού. Του Έρωτος. Μη ρωτάς τί γίνηκε ύστερα. Δε θυμάμαι.
Μα τώρα Άνθρωπος μείνε, όχι Θεός.
Άνθρωπος είναι η ύψιστη κορυφή, τί πιο σπάνιο είδος δεν υπάρχει.
Αν ο άνθρωπος γνώριζε τον Άνθρωπο καμιά ανάγκη από θεό δε θα 'χε.
Άλκηστις Βούλγαρη ©
https://www.youtube.com/watch?v=VBLqwUmTIFY
~ ~ ~
“ Τα Παιδιά του Προμηθέα ”
Είμαστε τα παιδιά του Προμηθέα.
Στην κορυφή του Βουνού είδα τον Αετό, την αληθινή μου Ουσία,
και άκουσα το πέταγμά του. Τα μάτια του κοιτούσαν μακριά, συγκεντρωμένα στην πορεία του και το βάθος τους ξεπερνούσε εκείνο του ανθρώπου. Η δύναμη του βλέμματός του με έκανε να νιώσω δέος μπροστά σ’ εκείνο το υπέροχο πλάσμα.
“ Δε βλέπεις; ”, μου είπε.“ Κ’ εσύ αετόπουλο είσαι. Γι’ αυτό εμφανίζομαι μπροστά σου. Αλλά οι άλλοι τί σου φταίνε; Γιατί να γίνουν όλοι αετόπουλα; Φαντάζεσαι έναν κόσμο γεμάτο αετούς; Τί θα τρώγαμε; ”, μου είπε κυνικά.
Πράγματι, η φύση είχε φροντίσει. Άλλος ήταν κότα, άλλος φραγκόκοτα, άλλος γάλος, άλλος καρακάξα. Κ’ η φύση είναι παντοδύναμη.
Όμως ο άνθρωπος, τραγικό ον μέσα στο σύμπαν, έχοντας τη γνώση του θανάτου του – αυτού του Αγνώστου – οφείλει να την υπερβεί, οφείλει να κυνηγάει κορυφές που τον ξεπερνάνε. Ίσως κι αυτό νόμος της φύσης είναι, ίσως τα ηνία της εξέλιξης κατέχει ο νους του ανθρώπου.
Ο Προμηθέας χάρισε τη σπίθα, τα έβαλε με τους θεούς, θυσιάστηκε, ο Σωκράτης έφερε αυτή τη σπίθα της γνώσης στο πεζοδρόμιο, στη λαϊκή αγορά και με την πράξη της δικής του θυσίας τη χάρισε παντού.
Είμαστε τα παιδιά του Προμηθέα – αυτό είναι το Πεπρωμένο μας.
Να κάνουμε τεράστια άλματα σε δευτερόλεπτα.
Έχουμε ακόμα καρδιά.
Η φωτιά ακόμα πύρινα ιριδίζει.
Την ακούω.
Μένει ο Άνεμος.
Μία ανάσα να τη φουντώσει.
Μία Ανάσα.
Και γίνεται πυρκαγιά.
Άλκηστις Βούλγαρη ©
https://www.youtube.com/watch?v=8s3FAHt4DR0
~ ~ ~
" Γράμμα στους φίλους "
Έχουν περάσει χρόνια από την εποχή εκείνη, αλλά ακόμα ακούω τη φωνή του παλιατζή να φωνάζει κάτω απ ’το σπίτι “Ο παλιατζής!...Καρέκλες, τραπέζια,παλιές μπανιάρες παίρνω!...”
Αναρωτιέμαι, πολλές φορές, τί τα κάνει όλα αυτά. Έχουν ακόμα αξία; Άραγε έχουν ακόμα οι άνθρωποι σπίτι τους τέτοιες αντίκες; Ανησυχώ λίγο για το μεροκάματο του παλιατζή κι ας μου σπάει τα νεύρα η φωνή του. Ίσως γιατί μου θυμίζει την εποχή της εφηβείας μου που έχει πια θαφτεί ή ξεχαστεί. Το μόνο που έχω να του δώσω είναι κάτι παλιές κασέτες. Αλλά να τις κάνει τί; Υπάρχουν ακόμα κασετόφωνα;
Παίρνω μία και τη βάζω σ’ ένα παλιό walkman που φυλάω στη ντουλάπα. Είμαι εγώ με την αδερφή μου και λέμε κάτι για ιδέες. “Ονειρεύομαι έναν κόσμο που οι ιδέες θα εξαπλώνονται γρηγορότερα απ’ τον Κεραυνό.” Καλό αυτό.
Ωραία όνειρα είχαμε.
Όμορφους κόσμους πλάθαμε.
Ύστερα μας είπαν “ millennials ” ή γενιά Υ, ή Ζ. Ή κάτι ανάμεσα σε όλα αυτά. Ξέρεις ποιοί είμαστε; H γενιά των τριών W. Όχι μόνο των γνωστών. Είμαστε οι … Wonderers ( Περίεργοι ) Wanderers ( Περιπλανώμενοι ) Woodpeckers ( Τρυποκάρυδοι ) !!! - Το 1980 πρωτοδημοσιεύτηκε και ο “ Τρυποκάρυδος” του Τoμ Ρόμπινς :-)
Εμείς, τα παιδιά της ‘σκιερής πλευράς του φεγγαριού’ - θυμήσου “ Dark Side of the Moon”, Pink Floyd – είχαμε τη δύναμη να βουτήξουμε στο σκοτάδι για να γεφυρώσουμε το χάος. Τον κόσμο της αλάνας με τον κόσμο της οθόνης. Είχαμε τη δύναμη να τους αφήσουμε να μας προσπεράσουν σαν ξεχαρβαλωμένες κασέτες. Μα σα ν’ ακούω πάλι τη φωνή του Βασίλη “ Δε θα Πεθάνουμε Ποτέ Κουφάλα Νεκροθάφτηηηηηη!!!...” Χα!
WWW
WONDERERS WANDERERS
WOODPECKERS
Υ.Γ. “Αγαπάμε ελεύθερα και τζάμπα” ( “Τρυποκάρυδος”, Τoμ Ρόμπινς )
Άλκηστις © ;-)
https://www.youtube.com/watch?v=Ci97rqyYGp8
~ ~ ~
TAUROKATHAPSIA ~ ΤΑΥΡΟΚΑΘΑΨΙΑ
Nymph Europa
Ride the Bull
Hold steady his horns
Jump on his back
Like the Tarot's Fool
Now you See
Now you Feel
Broad is your Sight
Wide is your Heart
From Cretan coasts
Demand The Wheel
Again to Start
This Time is for Truth
This Era is for Love
This Universe for Freedom
The Old Omen was the Dove
Scorpio on your Left
Libra on your Right
Seize the Bull in the Eye
Do not miss The Fight
21/3/2020, Alkistis Voulgari ©
https://www.youtube.com/watch?v=Mpnsp8gUJbs
Ι Λ Α Ι
Ναι! Εγώ Είμαι!
Η Άρτεμις
ή Παρθένα Μαρία
η Αλεξάνδρεια
η Αφροδίτη
και η Μαγδαληνή
Εγώ Είμαι!
Η Κραυγή του Βελουχιώτη στη Μεσούντα
Το Γέλιο του Τσε πριν ξεψυχήσει
Ο Χορός του Ζορμπά
και η Ματιά του Βούδα
Εγώ Είμαι!
Ο Παν και η Εντολή του "ΝίΚα"
Η Ελλάδα της Ηρώς Κωνσταντοπούλου
και η Αταραξία του Σωκράτη
Το Φανάρι του Διογένη
και η Ωραιότητα της Φρύνης
Εγώ Είμαι!
Η Θανατική Ποινή
Η Δική Σας
Όχι η δική μου
Η Δίκη Σας
Όχι η δίκη μου
Εγώ Είμαι!
Η Αλήθεια, η Αγάπη, η Ζωή
Είπε η Μήδεια ανεβαίνοντας στο Άρμα του Ήλιου, του Πατέρα της
Εγώ είμαι η Ελευθερία
- ψιθύρισε, μα αυτό δεν μπορούσε να το φωνάξει
Η Ελευθερία κατακτιέται μονάχα στη Σιωπή
Άλκηστις Βούλγαρη ©
21/3/2020
https://www.youtube.com/watch?v=u2ab-I-RXSU
~ ~ ~
LA ISLA DEL DESIDERIO ή Η Εμπειρία της Κούβας ( Μέρος 2ο )
Αθήνα, 17 / 5 / 2009
Είναι 2 τα ξημερώματα στην Ελλαδίτσα μας.
Πίσω στο κρεβατάκι μου, πίσω στα όνειρά μου... Μήπως κ' αυτό ήταν απλά ένα όνειρο; Xα! Έχω κάτι καπέλα απ'το Trinidad, 2 πέσος το ένα τα πήρα. Ξέρεις πόσο είναι σε ευρώ; 1,5 ευρώ το ένα!... Ωχ! Τί μ'έπιασε κ' σου γράφω για ευρώ και πέσος; Πόσες βλακείες θα πω για να ξεφύγω απ'τα συναισθήματα;...
Σα να τους βλέπω. ΤΩΡΑ. Στο ηλιοβασίλεμα. Στημένοι στο Malecon σε μια πανάρχαιη κατάταξη, πάνω στους βράχους ή στο Ισπανικό κάστρο.
Malecon = Το τελευταίο κομμάτι στεριάς που τους χωρίζει απ' τη βαθιά, γαλάζια θάλασσα - εκείνη που ονειρεύονται μια μέρα να διασχίσουν για να βρουν τον δικό τους παράδεισο... Μην τους πεις την αλήθεια. Πως εκεί βρήκες εσύ τον παράδεισο ή κάτι σαν δεύτερη πατρίδα...Θα σε κοιτάξουν ειρωνικά και θα ξεφυσήξουν. Ο καθένας έχει τον δικό του παράδεισο και την δικιά του ελευθερία ανά τον κόσμο.Ίσως οι γηραιότεροι της φυλής γνωρίζουν πως είναι ελεύθεροι. Θα τους δεις μ' ένα μόνιμο χαμόγελο κ' ένα πούρο στο στόμα να σου κλείνουν το μάτι. Όμως οι νέοι, ο Raul, o Alejandro, o Alfonso, o Juan...την ώρα που ήλιος βουτάει στον Ατλαντικό, σα να τους δένει μια μυστική συμφωνία, αναδιπλώνονται σε στάσεις παράξενες όπως οι σκλάβοι πρόγονοί τους όταν περίμεναν ένα καράβι να φανεί στον ορίζοντα...Το βλέμμα τους χάνεται εκστατικά σ' εκείνη την απέραντη γραμμή που χωρίζει ουρανό και θάλασσα και τότε αναφωνείς: " Ω, Γαλιλαίε, γιατί κανένας δε σε πίστεψε; " Ειδικά σ'αυτό το σημείο, ο ουρανός κάνει curba ( καμπύλη ). Μα το καράβι δεν έρχεται ποτέ και τότε ο Raul, ο Alejandro, ο Alfonso, ο Juan παίρνουν τις κιθάρες τους και ξορκίζουν τα όνειρα με τραγούδια. Οι φωνές τους ταξιδεύουν στ' αστέρια. Κ λες πως κανένας θεός δεν τους ακούει γιατί όλοι ,θεοί κ άγγελοι , έχουν μαζευτεί σ' αυτό το νησί, - χαζοί είναι; - πίνουν ρούμι, χορεύουν και γελούν. Είναι περίεργο. Ξαπλώνεις κάτω από έναν θόλο με άστρα, ακούς το βουητό του Ατλαντικού και έρχονται στη στιγμή και δυο άγγελοι να σου τραγουδάνε... Κ' τότε λες: " E,ναι! Υπήρξα καλός άνθρωπος! Σ'ευχαριστώ Θεέ μου που μ' έστειλες στον παράδεισο! "
~ ~ ~
Ξέρουμε φυσικά ότι στις γειτονιές εκεί, πίσω απ'τη λεωφόρο, πίσω απ' τ' αγάλματα και την ομορφιά της Havana Vieja ( Παλιάς Πόλης ) ο κόσμος πεινάει. Κ' πεινάει πολύ. Ο στρατός του Fidel είναι παντού στους δρόμους και φυλάει τους τουρίστες. Εμείς ξεχυνόμαστε στους δρόμους , ανακατευόμαστε με το πλήθος και πάντα ανακαλύπτουμε κάποιο φανταράκι να μας παρακολουθεί. Τί τράβηξε ένας δύσμοιρος! Αποφασίσαμε να του κάνουμε πλάκα και χωριστήκαμε σ' ένα σταυροδρόμι! Δεν ήξερε ποιά να πρωτοκυνηγήσει και καλούσε απελπισμένα ενισχύσεις! Όχι πως θα μας συνέβαινε τίποτα. Αποκλείεται. Απλά αν, ΑΝ μας συνέβαινε, ο Fidel, να ξέρεις, κόβει κεφάλια.
~ ~ ~
" Η Κούβα πάλλεται στους πρωτόγονους ρυθμούς της ζωής ", ήθελα να σου γράψω. Όχι. Η Κούβα πάλλεται στους ρυθμούς της καρδιάς του Τσε, της ψυχής του Τσε, που όσο περνάει ο χρόνος σα να γίνονται ακόμα πιο έντονοι και απαραίτητοι. Για την Κούβα και για τον κόσμο. Ο Τσε είναι στην Κούβα αυτή η μόνιμη συγκίνηση στην ψυχή, μια θλίψη απέραντη που δε γνωρίζεις την πηγή της, αλλά είναι δική σου ( η ευθύνη της;;;), μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη και δάκρυα, καυτά δάκρυα, τις νύχτες...Ήμουν εκεί κ' έψαχνα στο σκοτάδι τα μαγικά νήματα, καρμικά σημάδια, μήπως μου τα ξεβράσει κανένα κύμα άγριο και ισοπεδωτικό αλλά το μόνο που είδα ήταν πουλιά να πετούν ελεύθερα στον ουρανό κ' ίσως αυτό να είναι το σημαντικότερο σημάδι απ'όλα.
ΓΙΝΕ ΕΝΑ ΜΕ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ
Κ' όταν σε πληγώνουν και οι φτερούγες σου δεν ανοίγουν, αφέσου να σε οδηγήσει ο ΆΝΕΜΟΣ.
~ ~ ~
P.S1. The following song is dedicated to our friend and local guide in Cuba, Raul. I remember him singing it on the hotel's rooftop, staring Havana's lights, dreaming to be a musician and fly away. I believe, man, that you made your dream come true.
Gracias por todo :-), Alkistis
https://www.youtube.com/watch?v=GIQn8pab8Vc
P.S2. For all, a movie that once helped me to get myself together. Stay Strong No Matter What ;-)
https://www.youtube.com/watch?v=nVEci-mcoGA
~ ~ ~
Υπατία η Αλεξανδρινή
https://www.lifo.gr/articles/archaeology_articles/135980/ypatia-i-gynaika-symvolo-tis-isotitas-poy-latrepse-tin-epistimi
https://www.youtube.com/watch?v=DT95WHihc0E
~ ~ ~
ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ~ RIGAS FERAIOS
" Man's Rights " and other Works
http://www.rhigassociety.gr/new/475-2/
http://karaberopoulos.gr/karaberopoulos/pdf/epanastagliko01.pdf
~ ~ ~
Μεγάλη Παρασκευή
Παλιά σε λέγαν Άδωνι,
Βάκχο, Ορφέα, Όσιρι
Ύστερα Χριστό σε βαφτίσαν
ή όλοι οι Θεοί τυγχάνουν ίδιας Μοίρας;
Διαμελίζονται, Αποσυντίθενται, Αναγεννώνται, Ανασταίνονται;
Δε γνωρίζω τα μυστικά των Θεών.
Άνθρωπος γεννήθηκα.
Βλέπω παπαρούνες να φυτρώνουν στους λόφους.
Παπαρούνες ανάμεσα στις πέτρες της Καισαριανής
και όπου χύθηκε αίμα για την Ομορφιά και το Δίκιο
Ζω για τη μέρα που η Ιουλιέτα θα ξανασμίξει με το Ρωμαίο
η Αρετούσα με τον Ερωτόκριτο
Εγώ με Σένα
Από Θεούς δεν ξέρω.
Από ανθρώπους μονάχα νιώθω
Ζω για τη μέρα που η Περσεφόνη και ο Άδωνις
θα πάψουν να κατεβαίνουν στον Άδη
και η Φύση θα γιατρέψει την Ανθρώπινη Μνήμη
από τον Πόνο, την Απληστία, τη Διχόνοια
Από Θεούς δεν ξέρω
Η Φύση. Μονάχα αυτή η Ουσία, Μπορεί.
Άλκηστις Βούλγαρη©
~ ~ ~
~ ~ ~
Μαρία Πολυδούρη - Ἀνεπίδοτη ἐπιστολὴ
Ἀγαπητοὶ φίλοι!
Ἴσως τὸ γράμμα αὐτὸ νὰ μὴν διαβαστεῖ ποτέ, ἀπὸ κανέναν, ἀλλὰ στ᾿ ἀλήθεια δὲ μὲ νοιάζει. Ἴσως μέχρι νὰ φτάσει στὰ χέρια σας νἄχω πειὰ ὁλότελα ξεχαστῆ ἀπ᾿ ὅλους. Ἀλλά, οὔτε δὰ κι᾿ αὐτὸ τὸ τελευταῖο μὲ νοιάζει. Ἐξάλλου, δὲν ἔχω καὶ πολλὰ νὰ σᾶς πῶ, θέλω μόνο νὰ σᾶς θυμίσω ὅτι κάποτε ὑπῆρξα. Κάποτε ὑπῆρξα κι᾿ ἤμουν καὶ ζωὴ καὶ θάνατος μαζί. Καὶ ζωὴ καὶ Χάρος ἤμουν!
Ἔζησα, τὁμολογῶ, μιὰ ζωὴ δηλητηριασμένη, γι᾿ αὐτὸ θαρρῶ ἀποφάσισα νὰ τὴν ἐγκαταλείψω. Ἐκεῖνο ποὺ γιὰ τοὺς ἄλλους ἤτανε ζωή, γιὰ μένα θάνατος ἦταν. Γεννιόμουνα καὶ πέθαινα κάθε μέρα, ὥρα καὶ στιγμή. Ζοῦσα μὲ τὸ θάνατο, ζοῦσα γιὰ νὰ πεθάνω, μὰ τουλάχιστον δὲ ζοῦσα νεκρὴ ὅπως οἱ γύρω μου, τὰ μικρὰ ἀστεῖα ἀνθρωπάκια ποὺ λέγαν πὼς μ᾿ ἀγάπησαν, κι᾿ ἂς μὴν μπόρεσαν ποτέ, κι᾿ ἂς μὴν τόλμησαν ποτὲ νὰ διαβάσουν τὴν ψυχὴ ποὔκρυβε περίσσιο φῶς καὶ σκοτάδι μέσα της. Κατὰ βάθος μὲ φοβόντουσαν καὶ δὲν ἀργοῦσαν νὰ τραποῦν εἰς ἄτακτον φυγήν. Δὲν ἄντεχαν νὰ μὲ κοιτοῦν κατάμματα, μὴν τύχει καὶ τοὺς κλέψω τὴν ψυχή τους.
Ἀγαπήθηκα, ἀγαπήθηκα πολύ, μὰ μπορεῖ ποτὲ κανεὶς νὰ φαντασθῆ ὅτι λυπόμουνα βαθειὰ ὅταν καταλάβαινα ὅτι μ᾿ ἀγαποῦσαν; Ἐγώ, ἴσως νὰ μὴν ἀγάπησα ἀρκετά, ὄχι ὅσο ἔπρεπε. Τὸν ἰδανικό μου ἔρωτα θαρρῶ τὸν ἔζησα στὴ φαντασία μου. Ἡ ψυχή μου καὶ ἡ ἀγάπη γεννήθηκαν τὴν ἴδια μέρα. Αὐτὸ τὸ ἔνιωθα μέσα μου, κι᾿ ὅμως δὲν πίστευα ὅτι θὰ ὑπῆρχε μέρα ποὺ θὰ μοῦ ἀποδείκνυε ὅτι ἀγαποῦσα ἀληθινά. Δὲν εἶνε στ᾿ ἀλήθεια τραγικό, μιὰ μεγάλη εἰρωνεία, νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη ἄνθρωποι ποὺ δὲν τὴν γνωρίζουν καὶ νὰ σιωποῦν ἐντελῶς κεῖνοι ποῦ νοιώθουν τὴν ψυχή τους νὰ πνίγεται στὸ πόνο της;
Πολλοὶ λέγαν ὅτι ζοῦσα μεσ᾿ στὸ κεφάλι μου. Κάτι ἔπρεπε νὰ ποῦν κι᾿ αὐτοί... Πῶς ἄλλως θὰ μὲ κατέτασσαν σὲ συγκεκριμένη κατηγορία ἀνθρώπων; Ἄνθρωποι, ἀνθρωπάκια! Ἡ ζωὴ ἕνα τεράστιο ψέμα ποὺ ἄλλοι τὸ ἀγαπᾶνε κι᾿ ἄλλοι - οἱ λίγοι - προσπαθοῦν νὰ τὸ κάνουν ἀληθινὴ ζωή. Ἐσεῖς, ἀγαπητοὶ ἄγνωστοί μου φίλοι, πῶς ζεῖτε; Ζεῖτε; Μιὰ φάρσα, αὐτὸ ἦταν ἡ δικιά μου ζωή. Κανεὶς δὲν τὴν κατάλαβε. Γεννήθηκα χωρὶς νὰ τὸ θέλω, ἔζησα στὸ περίπου, καὶ σκηνοθέτησα τὸ θάνατό μου. Κι᾿ ὅμως ἀγαποῦσα τὴ ζωή, ἀλλὰ πάντα αὐτὴ μοὔπαιρνε ὅ,τι ἄλλο ἀγαποῦσα. Μοῦ ἔλειπε πάντα μιὰ καρδιὰ ποὺ νὰ πονῆ γιὰ μένα. Κι ἦταν δύσκολο, δύσκολο πολὺ νὰ ζῶ μονάχη μου μέσ᾿ σἕνα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στὰ μικρά της ζωῆς καὶ στὸ τίποτα. Ἤμουνα σὰν παράσιτο, σὰν μαῦρο ξωτικὸ ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο κι᾿ ἀντὶ νὰ ταξιδέψει στὸν ὀνειροκόσμο του, ξέπεσε σὲ τούτη δῶ τὴ γῆ. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος μὲ ρώτησε κρυφὰ ἂν εἶμαι χήρα σὰν φοροῦσα μαῦρα βαρειά. Ἐγέλασα. Ἀλήθεια ἦταν! ἂν μάντεψε τὴν ψυχή μου, καλὰ τὴν ὠνόμασε χήρα...
Εἶνε ποὺ θὰ παρακαλοῦσαν νὰ εἶχαν ζήσει στὴν ἐποχή μου. Ἐγώ, θἄθελα νὰ ζήσω σὲ κάποιαν ἄλλην ἐποχή. Ἔζησα ἀνάμεσα σὲ μιὰ γενειὰ ἡττημένη. Κάποιοι ἀπό μας κάναν τὸν πόνο στίχο, τὴν ὀργὴ τραγούδι, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τόλμησε... - οὔτ᾿ ἀπὸ μᾶς οὔτ᾿ ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους - δὲν τόλμησε νὰ νὰ ξεφύγει ἀπ᾿ τὸ χαραγμένο μονοπάτι, δὲν τόλμησε νὰ πεῖ ὅ,τι στ᾿ ἀλήθεια σκεφτότανε, δὲν τόλμησε νὰ κάνει ὅ,τι στ᾿ ἀλήθεια ἤθελε νὰ κάνει. Οἱ περισσότεροι ἦταν - εἴμασταν - δειλοὶ ποὺ ᾿ψαχναν ἁπλὰ ναύρουν τὴν αὐτοεπιβεβαίωσή τους. Κάτι νέοι σκυθρωποὶ κι᾿ ἀνάπηροι. Ὀλίγοι γέροι μὲ κακόβουλο ὕφος. Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι καὶ ὑπερφίαλοι... Ἀπόκληροί της ἀντίληψης... Κι᾿ ὅμως ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Κ., ὁ μόνος ποὺ θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ μὲ καταλάβει, ἀλλὰ οὔτε καὶ κεῖνος τόλμησε... Μοὖπε μάλιστα, πὼς μὲ λυπόταν γιατί τὸν ἀγαποῦσα... ὅτι ἤμουνα γι᾿ αὐτὸν μιὰ παρηγοριά. Τὄχε ἡ ἐποχή, κανεὶς δὲν ἦταν ὁ ἑαυτός του! Γι᾿ αὐτὸ θαρρῶ καὶ ἔζησα τόσο μόνη, κι᾿ ἂς εἶχα πάντοτε κάποιους νὰ μὲ συντροφεύουν, ἀδέλφια μου σένα πόνο ποὺ δὲ θὰ μποροῦσαν ποτὲ νὰ συλλάβουν. Ἔκαναν τὰ πάντα γιὰ μέ, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τους ἦταν μιὰ θυσία ποὺ ποτὲ δὲν δέχτηκα μὲ εὐμένεια κι᾿ οἱ ἀνησυχίες τους χειροπέδες γιὰ μένα. “Πόσο εἶνε ἀστεία ἡ ζωὴ μὰ καὶ πόσο ἀστειότεροι εἴμαστε μεῖς ποὺ τὴν ἀνεχόμαστε τέτοια”, ἔγραψα, θυμᾶμαι, κάποτε στὸ ἡμερολόγιό μου...
Μά, ἀπὸ τότε ἔχουν πειὰ περάσει χρόνια. Πόσα, δὲν ξεύρω, ἀφοῦ ὁ χρόνος δὲν ἔχει πειὰ γιὰ μὲ καμμία σημασία. Τώρα, εἶμαι κάπου ἀλλοῦ καὶ ζῶ - ἂν τούτη δῶ ἡ κατάσταση θεωρεῖται ζωὴ - μέσ᾿ ἀπ᾿ τὶς ἀναμνήσεις μου. Ξεφυλλίζω τὰ τετράδια τοῦ μυαλοῦ καὶ κυττάζω πίσω. Ὅλα ζητάω τὰ χαμένα, τὶς μικρὲς στιγμές, τὸν ἀγαπημένο... Γυρνῶ τὸ βλέμμα καὶ τὸν κυττάζω πάντα τὸ δρόμο ποὺ ἀφήσαμε. Εἶνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες καὶ φρίκη... εἶνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος... κι᾿ ὅμως - θεὲ συγχώρεσέ με - θὰ τὸν ἔπερνα μὲ τὴν καρδιὰ γεμάτη δάκρυα καὶ μεταμέλεια... Μὲ τὴν καρδιὰ δεμένη μὲ τὰ σίδερα τῆς ἁμαρτίας θὰ ξεκινοῦσα νὰ σ᾿ εὕρω μοναδικὴ κι᾿ ἀξέχαστή μου ἀγάπη... Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο, μόνο νὰ φτάσω, νὰ σταθῶ κοντά σου τόσο ποὺ φτάνει γιὰ νὰ ἰδῶ... νὰ ἰδῶ τὸ πρῶτο βλέμμα σου ἐκεῖνο ποὺ μοῦ ᾿ριχνες σὰν ἔφτανα... τὶς μικροῦλες ὅλες ἐκεῖνες ρυτίδες στὸ πρόσωπό σου... νὰ ἰδῶ τὰ χέρια σου ν᾿ ἁπλώνονται σὲ μένανε νὰ μὲ ἀγκαλιάσουν... νὰ ἰδῶ... νὰ νοιώσω τὸ φίλημά σου... Εἶνε τόσο μεγάλος ὁ καϋμὸς καὶ εἴμεθα τόσο μικροὶ ἕνας-ἕνας ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἀποτελοῦμεν...
Τὰ λόγια αὐτὰ ἴσως νἀκούγονται σὰν παραλήρημα ἑνὸς ἑτοιμοθανάτου, μά, ἀλοί, δὲν μπορῶ νὰ πεθάνω ἀφοῦ εἶμαι ἀπὸ χρόνια πειὰ νεκρή. Ὅσο ζοῦσα, ὅσο ἔζησα, ἤμουνα παιδί. Ἤμουνα ἕνα παιδὶ ἄμυαλο, μπορῶ νὰ τὸ παραδέχωμαι ἀλλὰ καὶ ποιὸ παιδὶ δὲν εἶνε ἄμυαλο; Ἕνα παιδὶ εἶμαι ἀκόμη... Ἕνα παιδὶ ποὺ γράφει σὲ σᾶς, τοὺς ἄγνωστούς του φίλους, γιὰ νὰ τοὺς πεῖ: νὰ μείνετε πάντα παιδιά, κι᾿ ἂν εἶνε δυνατὸν ἄμυαλα παιδιά. Νὰ ζήσετε τὴ ζωή σας μὲ τρέλλα, νὰ ζήσετε παράλογα, νὰ σκοτώσετε τὴ λογικὴ ποὖνε ὁ φονιὰς τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ζωῆς, νὰ τολμήσετε νὰ κάνετε τὰ δύσκολα, τὰ μεγάλα, τὰ σημαντικά, ν᾿ ἀκολουθήσετε τὰ δύσβατα μονοπάτια, ν᾿ ἀφήσετε νὰ θρονιαστεῖ στὴν καρδιά σας γιὰ πάντα ἡ ἄνοιξη καὶ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη, ν᾿ ἀγαπήσετε μὲ πάθος καὶ νὰ καεῖτε ἀπ᾿ τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης σας, νὰ κάνετε τὸν πόνο, τὴ χαρά, τὴν κάθε σας στιγμὴ τραγούδι, κι᾿ ὅταν ἔρθ᾿ ἡ ὥρα ἡ στερνὴ νὰ πεθάνετε ὄχι ἀπὸ πλῆξι, ἀλλὰ ἀπὸ εἰλικρίνεια ὅπως ὁ φίλος τζίτζικας, ποὺ τόσο ὡραία τὰ ἔλεγε μὰ μεῖς τὰ παίρναμε γιὰ γκρίνια...
Τώρα, καθὼς γράφω τὶς τελευταῖες γραμμές, κυττῶ πίσω καὶ ἀντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: ἔζησα ἐλεύθερη ὅσο καμμιὰ ἄλλη γυναίκα τῆς ἐποχῆς μου, ἔκανα πράγματα ποὺ δὲν ἔκανε καμμιὰ ἄλλη, κι᾿ ἀγαπήθηκα ὅσο λίγες. Καί, δὲν τὸ ξεχνῶ, καθὼς τὸ βλέμμα μου ἔσβηνε, ἐκείνη τὴ μελαγχολικὴ αὐγούλα τ᾿ Ἀπρίλη, δὲν ἤμουν πειὰ μόνη. Νέοι ποὺ μ᾿ ἀγάπησαν ἦρθαν νὰ μ᾿ ἀποχαιρετήσουν καὶ φίλες γκαρδιακὲς στὸ προσκεφάλι μου ἕνα τελευταῖο τραγούδι νὰ μοῦ χαρίσουν...
Αὐτὸ εἶναι τὸ γράμμα μου στὸν κόσμο ποὺ ποτὲ δὲν ἔγραψε σὲ μένα, ὅπως λέει κι᾿ ἡ καλή μου φίλη.
Μὲ ἀγάπη
Μαρίκα Πολυδούρη
Να ζεις. Να μη ζεις. Αυτή είναι η ερώτηση. Τι συμφέρει στον άνθρωπο Να πάσχει να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές από μια μοίρα πού τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος ή να επαναστατεί. Να αντισταθεί στην ατέλειωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς. Αυτό είναι όλο Να κοιμηθείς και να κοιμηθούν όλοι οι πόνοι που από αυτούς είσαι πλασμένος. Να μη ξυπνήσουν πια ποτέ. Αυτόν τον ύπνο να εύχεσαι για σένα. Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς Κι αν στον ύπνο σου έρθει ένα όνειρο; Τι θα είναι αυτό το όνειρο; Μετά τον αιώνα τού σώματος ποιος ύπνος αναλαμβάνει τα όνειρα; Πώς ονειρεύεται ο θάνατος; Σε πιάνει φόβο αργείς Και ζεις. Και ή πανωλεθρία διαρκεί ζώντας από την ζωή σου. Τελείωσε τον κόσμο εσύ Τέλειωσε την ζωή σου. Αυτήν την στιγμή. Τώρα. Μ' ένα μαχαίρι ̈ Ποιος προτιμάει να ζει ρημάζοντας μέσα στον χρόνο Να τον αδικεί o ισχυρός να τον συντρίβει ο επηρμένος να ερωτεύεται να εκλιπαρεί τον αδιάφορο να ανέχεται την ύβρι της εξουσίας τη νύστα του νόμου Να νικά ο ανάξιος τον άξιο. Που η άξια του η ίδια τον έχει από πριν νικήσει. Ποιος θα άντεχε να κουβαλάει το ασήκωτο βάρος της ζωής να σέρνεται να ερημώνει να στραγγίζει ιδρώτας η ψυχή του αν δεν ήταν ο τρόμος. Γι αυτό πού στέκεται εκεί Εκεί που αρχίζει o θάνατος. Σ αυτήν την άγνωστη γη που σε κανέναν ορίζοντα μακρυά κανείς. Ποτέ δεν είδε Κι εκείνοι που ξεκίνησαν και φύγαν ποτέ δεν ξαναφάνηκαν στην πύλη. Ο φόβος ταράζει την θέληση και θέλεις να είναι ο εχθρός σου γνώριμος παρά να δεις να έρχεται καταπάνω σου το αγνώριστο. Η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς. Η φύση δεν της έδωσε μια λειτουργία θανάτου δεν έχει όργανο για το άγνωστο Άστραψε η απόφαση κι αμέσως την σβήνει την θαμπώνει η υγρασία της σκέψης. Και τα έργα τα μεγάλα που γι αυτά γεννήθηκες. Μονάχα γι αυτά γεννήθηκες δεν τα τολμάς. Θρύβουν χάνονται Ποτέ δεν θα ονομασθούν πράξεις
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
...Κατακτήστε τα Ψηφία με Ανθρώπινους Τριγμούς...
Άλκηστη ;)
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΒΕΑΚΗΣ
"...Σαν παλιός θεατρίνος, δοσμένος στην Τέχνη από τα παιδικά μου χρόνια, έζησα κι είδα πραγματικά βεβαιωμένο το σοφό αξίωμα : " μόνο σε μακρές περιόδους ειρήνης και ελευθερίας αναπτύσσεται και καρποφορεί η Τέχνη ". Κι είναι τόσο εύκολο να το νιώσει ο καθένας. Γιατί όπου καταπατιέται η ελευθερία, πνίγεται η αλήθεια. Κι όπου δεν υπάρχει αλήθεια, δεν υπάρχει και Τέχνη...
Δε μιλώ μόνο για τα ταλέντα, που μαραζώνουν και πάνε χαμένα μέσα στην ασφυκτικήν ατμόσφαιρα, που φτιάχνει ολόγυρά τους η πνευματική υποδούλωση της τυραννίας και τα καταθλιπτικά οικονομικά δεσμά που χαλκέυει η πλεονέχτρα κι αχόρταγη κεφαλαιοκρατική ολιγαρχία. Μιλώ ακόμα και για ταλέντα εκείνα, που κατάφεραν να επιπλεύσουν, είτε γιατί έτυχε το ξεπέταγμά τους να βρει κάποιους καιρούς σχετικής ειρήνης κι ελευθερίας, είτε γιατί η δύναμή τους ήταν τόση, που μπόρεσε να ξεφύγει τα δολοφόνα χτυπήματα των πνευμάτων του σκότους.
Σαν Έλληνας θεατρίνος, χαίρομαι πιστεύοντας ειλικρινά πως δεν είναι στερημένος ο τόπος μας από ταλέντα ( συγγραφείς, μουσουργοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες ), που θα μπορούσαν να συνεχίσουν θριαμβευτικά την αρχαία θεατρική μας παράδοση, δρώντας ελεύθερα και ανεμπόδιστα σε πεδίο πνευματικής δράσης, που να μην του πνίγουν τον ορίζοντα φραγμοί και συρματοπλέγματα. Μα κάθε προσπάθειά τους, για να δει το φως της ράμπας, ή έπρεπε να καταφύγει σε συμβιβασμούς και ψευτοτεχνικούς ελιγμούς, που τη στρέβλωναν ή της έπνιγαν ολότελα το πνεύμα της αλήθειας, ή έπρεπε να μείνει ολότελα άγονη, κρυμμένη στη σκέψη ή στο βάθος του συρταριού.
Ξέρω συγγραφείς που άρχισαν το έργο τους ξεκινημένοι από τη λεύτερη ψυχική ανάγκη για το βροντοφώνημα μιας αλήθειας και που το τέλειωναν με συμβιβαστικές τρικλοποδιές, υπακούοντας στην υπόδειξη εκείνων που θα τους τόπαιζαν, γιατί αλλιώς δε θα τους τόπαιζαν.
Ξέρω σκηνοθέτες, που αναγκάστηκαν ν’ ατονήσουν – σε βαθμό που να περάσουν απαρατήρητα τα σημεία εκείνα του έργου, απ’ όπου ακριβώς έπρεπε να ξεπηδήσουν οι σκληρές αλήθειες του, σαν πύρινες ρομφαίες.
Ξέρω ηθοποιούς, που αναγκάστηκαν να κόψουν από το ρόλο τους λέξεις, φράσεις, παραγράφους και σκηνές ακόμα, αν και αυτές ακριβώς ήταν εκείνες που ερμήνευαν την τάση και το πνεύμα του συγγραφέα.
Κι όλ’ αυτά στο παρελθόν, μακρινό ή κοντινό, αδιάφορο, μέσα στα 35 χρόνια της θεατρικής μου ζωής, μα πάντα σε καιρούς που το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα λειτουργούσε ομαλά – ας πούμε – κι ο Έλληνας πολίτης πίστευε πως ήτανε πολίτης λεύτερος κι ο Έλληνας καλλιτέχνης, είχε την αυτοπαρηγοριά πως λεύτερα δούλευε στη λεύτερη Τέχνη του…
Και ο προφητικός λόγος του Βεάκη τελειώνει με τα εξής λόγια:
“ Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τι στραγγαλισμό έχει να πάθει η Τέχνη – μα και τα Γράμματα και οι επιστήμες και κάθε ευγενική κατάκτηση του ανθρώπινου νου – κάτω από τη φτέρνα μιας διχτατορίας. Μα γιατί να κουράσουμε άδικα τη φαντασία μας; Μήπως δεν έχουμε ζωντανά τα παραδείγματα του διωγμού στις χώρες που η διχτατορία των λίγων μπόρεσε να επικρατήσει; Διωγμού, ως την εξόντωση κάθε μεγάλου καλλιτέχνη, κάθε σοφού επιστήμονα, που είχε την καρδιά και το πνεύμα τόσο αγνά και τίμια, ώστε να μη μπορέσουν να συνθηκολογήσουν και να σκύψουν δουλικά στη βάρβαρη βία;…
Αγαπητή νιότη,
Ο βετεράνος που σας μιλάει, πέρασε τη ζωή του. Την άρχισε σε χρόνια που το επάγγελμα του καλλιτέχνη ήταν ντροπή για τον τόπο μας. Γνώρισε την καταφρόνια, τη φτώχεια, τη στέρηση – όσο λίγοι δυστυχισμένοι. Μόνη παρηγοριά του είναι η περηφάνια του πως μπόρεσε να κρατήσει αλέκιαστη τη συνείδησή του, στήνοντάς την αλύγιστη μπρος στην καταπίεση της οικονομικής ανισότητας, που φέρνει τον ηθικό ξεπεσμό. Τα περασμένα όμως τον κούρασαν. Το παρόν, που του ζητάει απαιτητικά και απελπιστικά την ανάπαυση και τη γαλήνη, τον βρίσκει ν’ αγωνίζεται, πάντα κάτω από την πίεση της ανάγκης. Το μέλλον δεν μπορεί να υπάρχει γι’ αυτόν, ούτε ατομικά μπορεί να τον ενδιαφέρει. Κι όμως, η καρδιά του χτυπάει δυνατά και το βλέμμα του γεμάτο ανησυχία, ατενίζει το αύριο, γιατί από τούτο το αύριο κρέμεται η δική σας η ζωή, η δική σας ευτυχία που είσαστε όλοι παιδιά του, αφού κι ανάμεσά σας βρίσκονται τα φυσικά παιδιά του.
Το μέλλον είναι δικό σας και φρουρείστε το : Φρουρείστε το άγρυπνα : Φρουρείστε το με την ίδια τη ζωή σας, γιατί η ζωή δεν αξίζει χωρίς την ειρήνη και την ελευθερία.
Χωρίς την ελευθερία πρώτα: Γιατί πίσω απ’ αυτήν μόνο ακολουθάει η ειρήνη. Ο πόλεμος δεν είναι έργο ελεύθερων λαών. Δεν είναι φυσική ανάγκη της λαϊκής μάζας. Τ’ αγαθά της γης είναι άπειρα για να θρέψουν όλους, πλουσιοπάροχα, όταν τους γίνεται δίκαιη κατανομή, από δίκαιο κράτος, κι όταν ο θαυματουργός ανθρώπινος νους αφήνεται λεύτερος να πραγματοποιεί, κάθε μέρα κι ευεργετικώτερες για την ανθρωπότητα τις ειρηνικές καταχτήσεις του.
Ο πόλεμος είναι σατανική καταφυγή των λίγων για να διατηρήσουν τ’ αρπαγμένα και για να σωρέψουν κι άλλα στους σωρούς της πλεονεξίας τους.
Έτσι κι εσείς, υπερασπίζοντας την ελευθερία, θα καταχτήσετε την ειρήνη και θα καταβαραθρώσετε τον πόλεμο. Για το μέλλον σας αγωνιστείτε το πιο κοντινό. Για το αύριο. Για τη δική σας ελευθερία!
Για τη δική σας ειρήνη, αγωνιστείτε, παιδιά μου, μ’ όλα τα μέσα που δίνει η φύση στα ωραία σας νιάτα ".
Ομιλία του Αιμίλιου Βεάκη στη συγκέντρωση που έγινε στο κατάμεστο Θέατρο “ Αργυροπούλου ”, τον Ιούνιο του 1934, με πρωτοβουλία του “ Συνδέσμου Νέων για την Ελευθερία και την Ειρήνη ”
https://www.ert.gr/arxeio-afierwmata/aimilios-veakis-13-dekemvrioy-1884/
https://press.ert.gr/politismos/afieroma-toy-archeioy-tis-ert-gia-ta-135-chronia-apo-ti-gennisi-toy-aimilioy-veaki-13-12-1884/
~ ~ ~
True Little Bio
Born in a cave
- not my choice
Blue green fairies
stole my voice
Crystal Water
Loss of thoughts
I flew away
with a hundred hawks
Rainbow thrones
White dove nests
The smell of flowers
lives in my chest
Where is Phobus
with his black dyed house?
I left the key
in the mountain 's mouth
Abandoned the will to continue my fight
Beauty taught me the endless flight
I found heaven 's invisible sword
Phobus and fear became my fellows
on the road
There are no more demons to kill
You 'll meet me at the top of the hill
Alkistis
Your face is pale now
only your eyes are there
shiny sharp and wet
looking through my soul
weaving centuries
I forgave you, - you know
there is no right or wrong
only the experience...
The Chironean wound i carry
existed in me from my birth
a gift and a curse
Through this hole I dive in the bottom of the Abyss
through this hole I reach the surface and sense the fresh breeze
through this hole I bring the elixirs
Ancient tradition
Existence and transmission
the fact is that through this same wound I see you
So, fuck it, I don't want to get better
Alkistis
Πιστεύω
Η Αγάπη μόνο βαστάζει όλα τα φορτία
Μπορώ να βαστάζω όλα τα φορτία
Γιατί η Αγάπη είναι το μέγα Φορτίο
Η Αγάπη σηκώνει το βάρος τ’ ουρανού
Μπορώ να σηκώνω το βάρος τ’ ουρανού
Η Αγάπη υπομένει τα μαρτύρια της πυράς
Μπορώ να υπομένω τα μαρτύρια της πυράς
Γιατί η Αγάπη είναι ο Ουρανός και η Πυρά
Η Αγάπη πιστεύει στη Ζωή και στο Θάνατο
Η Αγάπη πιστεύει στο Θαύμα
Μπορώ να πιστεύω στη Ζωή και στο Θάνατο
μπορώ να πιστεύω στο Θαύμα
Γιατί η Αγάπη είναι η Ζωή και ο Θάνατος
Γιατί η Αγάπη είναι το Θαύμα
Η Αγάπη προσεύχεται κ' ενεργεί
Η Αγάπη αγρυπνεί
Μπορώ να προσεύχομαι και να ενεργώ
Μπορώ να αγρυπνώ
Γιατί η Αγάπη είναι Προσευχή και Πράξη
Γιατί η Αγάπη είναι η μυστική Αγρυπνία
Η Αγάπη κρατάει όλα τα χαμόγελα και όλα τα δάκρυα
Μπορώ να χαμογελώ και να κλαίω όλα τα δάκρυα
Γιατί η Αγάπη είναι η χαρούμενη θλίψη
Η Αγάπη δίνει τον Άρτο και τον Οίνο
Μπορώ να μεταλάβω τον Άρτο και τον Οίνο
Γιατί η Αγάπη είναι ο Μυστικός Δείπνος
Κι η Μεγάλη Υπόσχεση!
Η Αγάπη έπλασε τον Άνθρωπο
Η Αγάπη εδώρησε το φώς
Πιστεύω στον άνθρωπο
Πιστεύω στην Αγάπη
Γιατί η Αγάπη είναι το Φως και η Δωρεά
Γιατί η Αγάπη είναι ο Άνθρωπος.
Μελισσάνθη, (Η εποχή του Ύπνου και της Αγρύπνιας, 1950)
Μελισσάνθη_Η_Φωνή_της_Υπαρξιακής_Ποίησης_Πέρσα_Αποστολή_.pdf | |
File Size: | 493 kb |
File Type: |
H Nίκη της Σαμοθράκης / La Victoire de Samothrace
Ρίζες
|
|
|
|